Δευτέρα 22 Ιουνίου 2020

Το Σαββατοκύριακο διάβασα ένα βιβλίο της περασμένης δεκαετίας που το είχα αγοράσει επειδή με εντυπωσίασε το εξώφυλλο και ο τίτλος. Είδα κάπου και πέντε αστεράκια και είχα αποφασίσει να το διαβάσω. Δεν ξέρω αλλά πλειστάκις τα αστεράκια σε παραπλανούν.
Βέβαια δεν λέω πως δεν άξιζε και πως τίποτα δεν μου άφησε,  όμως δεν ήταν αυτό που περίμενα. Καταρχήν είναι από τα κείμενα που αμέσως προδίδουν ότι πρόκειται για μετάφραση, όσο καλή δουλειά κι αν έχει γίνει.  Κι εδώ νομίζω ότι έγινε καλή δουλειά, αλλά κάτι σε αποσπά να παρασύρεσαι στην ιδέα ότι δεν γράφτηκε στα ελληνικά όπως θα το περίμενες.

Το μυθιστόρημα της Κορνηλίας Γκόλνα (ελληνορουμανικής καταγωγής) είναι μια αφήγηση 620 σελίδων για την Κωνσταντινούπολη των διαφόρων εθνοτήτων που διψούν για ελευθερία και ταυτόχρονα και μια ιστορία αγάπης. Η ιστορία ξεκινά το 1905, ανάμεσα σ' ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον με πλούσιες εικόνες της εποχής, για τα έθιμα του τότε κόσμου στη Βασιλεύουσα, τα σαλόνια, τους χορούς, τις όπερες και τα θέατρα. 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Πόλη των πόθων, ένα βιβλίο που ζωντανεύει την ατμόσφαιρα του καιρού, στους δρόμους του Πέραν, στις πλατείες και στους λόφους.
Ανάμεσα στην κουλτούρα και την παράδοση μπαίνει και η ιστορία. Το 1908 κάποιοι  Νεότουρκοι και μέλη του κομιτάτου Ένωση και Πρόοδος κήρυξαν σε ισχύ το σύνταγμα του 1876, στο Μοναστήρι. Αμέσως στο κίνημα προσχωρούν το Β΄Σώμα Στρατού της Αδριανουπόλεως και σταδιακά όλες οι εδρεύουσες στη Μακεδονία μονάδες του Οθωμανικού στρατού. 

"Η Κωνταντινούπολη ήταν μια μητέρα, η οποία αγαπούσε τα παιδιά της εξίσου, άσχετα με την κοινωνική τους θέση και το επίπεδο της ζωής τους".

"Αργά, σχεδόν ευλαβικά, το τραμ πέρασε την περιοχή του Γιλντίζ. Εκεί, πίσω από ψηλούς τοίχους, κρυμμένο μες  σε θάμνους και δέντρα, ήταν το ανάκτορο του Αβδούλ Χαμίτ, κτισμένο ως καταφύγιο για τον ίδιο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των υπηκόων του".

"Οι Ευρωπαίοι εδώ μπορούν να είναι αφάνταστα ηθικολόγοι, καθηγητά. Δε συμφωνείτε; Με το αφόρητο σύμπλεγμα ανωτερότητας, που έχουν απέναντι στους ντόπιους. Ω, ομολογώ ότι πού και πού είναι πολύ διασκεδαστικοί. Έχω παρακολουθήσει ορισμένα πολύ καλά θεατρικά έργα και κονσέρτα, συμμετείχα ακόμη και σ' ένα δυο πάρτι μαζί τους. Δεν ξέρω τίποτα όμως για την αληθινή Κωνσταντινούπολη, την Ανατολή, που θαυμάζετε τόσο εσείς και ο αδερφός μου".

"Οι διαδηλωτές, εκτός εαυτού απ' τον ενθουσιασμό τους, σκαρφάλωναν από παντού στον τοίχο και ανεβαίνοντας πάνω, φώναζαν ζητωκραυγάζοντας μέσα σ' ένα ντελίριο. Οι λόγοι αντηχούσαν. "Ζήτω το σύνταγμα! Ζήτω η ελευθερία!"
Η ικανοποίηση που περιείχαν αυτά τα λόγια εντός τους ήταν ολοφάνερη. Λες και αποτελούσαν μια δικαίωση των όσων είχαν γίνει. Ο λαοός είχε ξαναπάρει το πάνω χέρι, και, παρότι ο σουλτάνος κρύφτηκε για πάντ αστο ανάκτορό του, δεν μπόρεσε να αποφύγει τον αντίλαλο των συνθημάτων τους. Είχαν πάρει πίσω την ελευθερία τους, είχαν υπερασπιστεί την επανάσταση". 

Κ.Μ