Το όνειρο της καλής υγείας και της μακροζωΐας, το πείσμα του ανθρώπου να νικήσει το χρόνο, να μείνει νέος και ακμαίος ας είναι 200 χρόνων, θα οδηγήσει τον γιατρό Νόρτον Περίνα να πειραματιστεί σε νέες ιδέες διατροφής, ώστε να επιβραδύνει για κάμποσο το γήρας. Μελετώντας τις συνήθειες μιας περίεργης φυλής σ΄ ένα απόμακρο νησί, θα συνδέσει την εξαιρετική μακροβιότητα των ανθρώπων με την κατανάλωση κρέατος μιας σπάνιας χελώνας. Θα σκοτώσει τη χελώνα και θα μεταφέρει στην Αμερική το θαυματουργό κρέας της. Όλα όμως έχουν το τίμημά τους.
Αφού θα αποδείξει επιστημονικά τα ευρήματά του, κι αφού θα πάρει βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα. Θα καταδικαστεί με την κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων έτσι ώστε ο επιστήμονας μπερδεύεται με τον αχρείο άνθρωπο.
Ο φίλος του Περίνα, ο Ρόλαντ Κουμποντέρα, θα επιμένει ότι γράφοντας την ιστορία του ο ίδιος ο γιατρός, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την καταδίκη του, θα νιώσει ελεύθερος.
Υπάρχει κάτι αόρατο ανάμεσα στις σελίδες, κάτι που κάνει τον αναγνώστη να νομίζει ότι το βιβλίο "Οι άνθρωποι στα δέντρα" είναι γραμμένο από άντρα συγγραφέα, είναι το ίδιο αίσθημα που δοκιμάσαμε και στο "Λίγη ζωή" της Γιαναγκιχάρα. Και στα δυο βιβλία της συναντάμε την εξαιρετική γραφή που ξεχειλίζει από ρεαλισμό, βία και σκληρές περιγραφές εξαθλίωσης.
Αποσπάσματα:
"Γύρω μας η βλάστηση πύκνωνε και αραίωνε εναλλάξ, έτσι που άλλοτε ήμασταν στο σκοτάδι, σ' ένα τέλειο κουκούλι πράσινου και μαύρου...".
"Απ' όλα τα συναισθήματα που μπορείς να περιγράψεις εκ των υστέρων, ίσως το πιο ανιαρό να είναι η ευτυχία, το πιο δύσκολο όμως είναι το δέος".
"Ηταν εύκολο τότε να πιστέψω ότι η ζωή μου μέχρι εκείνο το σημείο ήταν απλώς μια μεγάλη, κουραστική πρόβα, ένα πράγμα που έπρεπε ανυπόμονα να υπομείνω και να αντέξω: μια προσομοίωση ζωής, και όχι ζωή καθαυτή."
"Να σου πω πώς άρχισα να υιοθετώ άλλα παιδιά - πως άπαξ κι άρχισα να προσέχω, ανακάλυψα ότι ήταν δεκάδες, πλήθος, ορφανά ή σαν ορφανά, τόσο άχρηστοι που ήταν οι γονείς τους, τόσο χαμένοι στο ποτό και στον Θεό -, μόνο αγόρια στην αρχή, επειδή πίστευα ότι θα μπορούσα να τα καταλάβω ευκολότερα, αλλά στη συνέχεια και κορίτσια;"
"Οι υποψίες ποτέ δεν μετατράπηκαν σε ανοιχτές κατηγορίες, τις ένιωθα όμως εκεί, ακριβώς κάτω από τη γλώσσα σαν τον κύβο της ζάχαρης που διαλύεται".
"Στο Ου'ίβου, το Νόμπελ μου δεν είχε σημασία. εκεί, ήμουν ο λευκός που ερχόταν δυο φορές τον χρόνο και στον οποίο μπορούσαν να πασάρουν κάθε λογής ανεπιθύμητα παιδιά".
Η εξαιρετική μετάφραση είναι της Μαρίας Ξυλούρη.
Κ.Μ