Tο αγόρασα  σε e-book όπως και αρκετά από τα προηγούμενα βιβλία της υπέροχης Φωτεινής Τσαλίκολγου, που την είχα γνωρίσει από την "κόρη της Ανθής Αλκαίου", πολλά χρόνια πριν κι από τότε την αγάπησα.  Στην "μετακόμιση" η συγκίνηση ξεχείλιζε από κάθε σελίδα, το βιβλίο το έχω εντάξει σ΄εκείνα της δεύτερης ανάγνωσης. Αυτή ήταν και η δεύτερη ανάγνωση.

Υπαρξιακό, συμβολικό, διαισθητικό βιβλίο από μια διακεκριμένη καθηγήτρια Ψυχολογίας, που μας βάζει να σκεφτούμε, σχεδόν να ζήσουμε, μια μετακόμιση, όχι από σπίτι σε σπίτι, όχι από επιλογή, μα την τελευταία μετακόμιση , την αναγκαστική, από το σπίτι στον οίκο ευγηρίας,  λόγω άνοιας. 

Δεν θα κάνω κριτική στο βιβλίο της κυρίας Φωτεινής Τσαλίκογλου, σ' αυτό το ταξίδι αναπόλησης μιας ζωής. Μια αναπόληση που πηγαίνει πίσω στα τραύματα του ξεριζωμού (από χαμένες πατρίδες) και στον τρόμο ενός άλλου ξεριζωμού (της μετακόμισης από το σπίτι στο ίδρυμα). Θα προτιμήσω να δώσω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο, χαρακτηριστικά για τη γνωριμία της πρωταγωνίστριας που με οδηγό το συναίσθημα, θα ακολουθήσει μια πορεία στην αναζήτηση της ύπαρξης, αφήνοντας πίσω τόσα και τόσα και παίρνοντας μαζί της μόνο ελάχιστα.

Ανάμεσα στα κενά μνήμης θα έρθει η ομιχλώδης εικόνα της γιαγιάς της από την Καππαδοκία, να της λέει στα τούρκικα:   "Tamam sana ", δηλαδή σου εύχομαι όλα να πάνε καλά!  Θα πάνε καλά; Θα νικήσει το φόβο του θανάτου; Θα βρει διέξοδο για να μην πέσει πάνω στον τοίχο της αθλιότητας των γηρατειών;

«Ογδό­ντα δύο χρό­νων η μικρή Ευ­ρυ­δί­κη. Σε λίγες ώρες, για την ακρί­βεια στις οχτώ το πρωί, αλ­λά­ζει διεύ­θυν­ση. Με­τα­κο­μί­ζει. Στο χρόνο που της μένει, θα πρέ­πει να συμ­μα­ζέ­ψει, να πε­ρι­σώ­σει, να δια­λέ­ξει. Και να πάρει μαζί της μόνο όσα χρειά­ζο­νται. Να είναι κα­θα­ρό το μυαλό της, σε επα­γρύ­πνη­ση. Να μην ξε­χα­στεί κι αφή­σει πίσω της πράγ­μα­τα χρή­σι­μα και προ­σφι­λή. Με το γήρας, όμως, ξε­χνάς. Και ό,τι έχεις μάθει, σε ξε­χνά­ει κι αυτό.» 

(νέα σελίδα στη ζωή)

"Στον καθρέφτη βλέπεις ένα άγνω­στο πρό­σω­πο να σε κοι­τά­ζει. Το άγνω­στο πρό­σω­πο ξα­πλώ­νει μαζί σου στο κρε­βά­τι. Φο­ρά­ει τα ρούχα σου. Κλέ­βει τις σκέ­ψεις σου. Τα­ρά­ζει την ησυ­χία σου. Θες να το εξα­φα­νί­σεις. Άνοια: λέ­ξη-τρό­μος. Παλτό. Θα πάρει μαζί το παλτό της. Θα πάρει μαζί το πα­νω­φό­ρι της. Πα­νω­φό­ρι. Παλτό". (γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος)

«Αν δεν έχει κάτι το θλι­βε­ρό, η όλη ιστο­ρία έχει κάτι το γε­λοίο».  (απώλεια μυαλού)

"Το χιόνι είναι το αγαπημένο μου φαγητό".   (άνοια)

«Ποτέ άλ­λο­τε η λέξη «υγεία» δεν της προ­κά­λε­σε τόση δυ­σφο­ρία.»

«Αγα­πη­τή κυρία Ματ­θαί­ου, ει­λι­κρι­νά λυ­πού­μα­στε, αλλά δεν επι­τρέ­πο­νται κα­τοι­κί­δια στο Κέ­ντρο μας. Είναι φο­ρείς ακα­θό­ρι­στων μι­κρο­βί­ων. Μέ­λη­μα μας είναι η υγεία σας».  (περιορισμός στην ελευθερία)


«Η αντί­στρο­φη μέ­τρη­ση μιας ιστο­ρί­ας εγκα­τά­λει­ψης έχει ξε­κι­νή­σει.»  (μετακόμιση)

«Τα άγνω­στα πρό­σω­πα, αγο­ρα­σμέ­να σε τιμή ευ­και­ρί­ας στο τούρ­κι­κο πα­ζά­ρι, χα­μο­γε­λούν αχνά στο φακό.» (απώλεια μνήμης)


«Είναι αλη­θι­νή με την υπό­σχε­σή της. Υπάρ­χουν ψέ­μα­τα που είναι πιο αλη­θι­νά από τις αλή­θειες. Άλ­λω­στε, δεν υπάρ­χει τί­πο­τα πιο απα­τη­λό, δεν υπάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρο ψέμα από ένα τα­κτο­ποι­η­μέ­νο χα­μο­γε­λα­στό και ενη­με­ρω­μέ­νο με ακριβείς τόπους και ημερομηνίες οικογενειακό άλπουμ."   (συνέπεια για μια υποχρέωση)

«Το γήρας προ­σφέ­ρει μια ιδιό­τυ­πη προ­στα­σία από την τα­ρα­χή, ένα πα­ρά­ξε­νο και σκο­τει­νό σω­σί­βιο. Να βλέ­πεις ασυ­γκί­νη­τη τους άλ­λους από μα­κριά, μι­κρές αδιά­φο­ρες τε­λί­τσες που αιω­ρού­νται στο Διάστημα έως ότου μια κουκιδίτσα να γίνεις κι εσύ".  (απάθεια)


«Δεν θα ξε­χά­σει. Θα πα­ρα­μεί­νει αν­θρώ­πι­νο πλά­σμα. Άν­θρω­πος ση­μαί­νει θυ­μά­μαι.» (δύναμη)

«Πώς θα είναι εκεί που δεν θα είναι εδώ; Πώς θα μάθω να μην είμαι εδώ που μια ζωή ήμου­να; ανα­ρω­τιέ­ται η κυρία Ευ­ρυ­δί­κη".  (αναψηλάφιση)

"Η ηρω­ί­δα της με­τα­κό­μι­σης έχει ημε­ρο­μη­νία γέν­νη­σης, αλλά δεν έχει ημε­ρο­μη­νία θα­νά­του". (αντίδοτο στην κατάρρευση)

Κ.Μ