Μια διαφορετική διάσταση του θρύλου και της παγανιστικής μυθικής ελληνικής υπαίθρου, ανάμεικτη με την επινοημένη δεισιδαιμονία. Απόλαυσα το βιβλίο καθώς λατρεύω τη λογοτεχνία του φανταστικού και της παραδοξότητας.
Μια αξιόλογη συλλογή διηγημάτων που θα νόμιζε κανείς ότι από κάπου θα είχε ακούσει τις ιστορίες ο νεαρός συγγραφέας Χρυσόστομος Τσαπραΐλης, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ευρηματική φαντασία.
Μαγεμένα παραμύθια, με τοπωνύμια όπου θριαμβεύει ο τρόμος, το σουρεαλιστικό στοιχείο, οι πανταχού παρούσες δεισιδαιμονίες, η περιπλάνηση του θανάτου, οι αλαφρωΐσκιωτοι θνητοί, όλα συνδέονται περιέργως και εντέχνως.
Οι "Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας" δεν αναφέρονται σε ιστορίες της παλιάς Θεσσαλίας με λαογραφικό χαρακτήρα, όπως πολύ πιθανόν να αφήνει να νοηθεί ο τίτλος του βιβλίου. Η παράδοση εμφανίζεται μέσα από το φανταστικό με πετυχημένο λογοτεχνικό κείμενο, με λέξεις που προκαλούν ανατριχίλα, με τη μυθοπλασία να στρέφεται στη ζοφερή εξωτικότητα.
Διαβάζοντας τις παγανιστικές δοξασίες θα συναντήσουμε ουκ ολίγα φοβερά:
"μια καρδάρα ζεστό γάλα ανακατεμένο με πρόβειο αίμα"
" από τα κλαδιά των δέντρων κρέμονται σκοινιά θηλιασμένα"
"να μαστιγώσει τη λακκούβα με τη βίτσα μέχρι να συνετιστεί η γης"
"οι ανάσες των φεγγαρόπαιδων κατεβαίνουν μέχρι τη γη"
"ο γδαρμένος λύκος αποκαλύπτεται πια ως νεαρός άντρας"
"θα καταλήξει κι αυτός ένα ακόμη δέρμα για το ταμπούρλο της"
"από τα μαστάρια της βυζαίνουν μαύρο γάλα οι άταφοι νεκροί και οι αυτόχειρες"
"ένα κεφάλι μωρού να ξεπροβάλλει μέσα από τις πεταμένες τρίχες του γέρου"
"δεν κάνει να δεις τον νεκρό την ώρα που τρώει"
"εκεί βρίσκονται όλα τα μωρά που δεν θα γεννηθούν ποτέ"
"να κοινωνάει ένα τσούρμο ποντίκια μ' ένα ασημένιο κουτάλι"
"τους άλιωτους νεκρούς που ολόγυρα περίμεναν".
Χθόνια γη, χθόνιες τελετουργίες που φτιάχνουν καινούριες δοξασίες με φόντο τη φαντασία.
Ευχάριστη ανάγνωση που δίνει την αίσθηση ότι παρακολουθείς ταινία θρίλερ, αλλά με άξονα την λογοτεχνική χροιά.
Από τους νέους λογοτέχνες που υπόσχονται πολλά, ο Λαρισαίος συγγραφέας.
Kαι για άλλη μια φορά μάς εκπλήσσουν οι ειδήμονες, αν και νέοι "Αντίποδες".
Κ.Μ