Μέσω της ποίησης,  μπορεί κανείς ν' αγγίζει εκείνη την αίσθηση της επικοινωνίας με τον στίχο, την αίσθηση της συμμετοχής στη λέξη,  και την τέλεια αίσθηση ότι περιτυλίγεται από μια ιδέα, μια θαυμάσια πρωτοποριακή ιδέα που του φανερώνεται με τρόπο αλλόκοτο, θαυμαστό, εξιδανικευμένο. Αυτές οι αισθήσεις θαλπωρής σε κάνουν να θες να διαβάζεις πάντα ποίηση.

Τα "Αφόρετα θαύματα" (εκδόσεις Κέδρος) είναι μια τέτοια ιδέα μέσω της οποίας η ποιήτρια Ευτυχία - Αλεξάνδρα Λουκίδου, καταφέρνει να οδηγήσει τον αναγνώστη  στις αισθήσεις της μέθεξης και της υπαρξιακής αναζήτησης.

Είναι θαύματα που
"χτυπούν τον χρόνο για να μπουν".

Είναι θαύματα που δεν βολεύονται στην
"άθλια επινόηση της προσδοκίας".

Είναι θαύματα που 'εκβάλουν από βαθύ πηγάδι', που
 "επιχειρούν ομαδικά χειρόγραφη την έκπληξη να κάνουν".

Οι λέξεις αντιστέκονται στο σφάλμα, οι λέξεις μεταμορφώνονται σε θαύμα και θεραπεύουν, οι λέξεις συμπνονούν τις βασανισμένες ψυχές, οι στίχοι διασχίζουν τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι στίχοι στοχάζονται πάνω στα προβλήματα του κόσμου, οι στίχοι θάβουν και ξεθάβουν το παρελθόν. Τα θαύματα εναντιώνονται στη διάψευση.

" 'Οχι, όχι 
  εγώ δεν ξεκίνησα για εκεί
 ούτε για κάπου αλλού βεβαίως..."

"Είναι φυλακισμένη μες στα πράγματα
 σαν προδοσία σιωπηλή 
 η μεταμόρφωσή τους".

Κ.Μ