Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018






"Αν η εντός μας πραγματικότητα είναι σημαντικότερη από την εξωτερική, αν η ανάμνηση είναι ουσιαστικότερη από το βίωμα γιατί είναι επαναλαμβανόμενη και για τούτο διαρκώς παρούσα, αν ο τύπος τελικά είναι σπουδαιότερος των ήλων, τότε και η μνήμη είναι αυτή που ορίζει και καθορίζει τη ζωή.
Με όχημα τη μνήμη, που τον διατρέχει και τον συνέχει, ο Μαραγκός αποπειράται να ψηλαφήσει το αποτύπωμα της σμίλης των εμπειριών στα μύχια, να χαρτογραφήσει περιοχές της έσω αβύσσου· να βρει εντέλει σημάδια ζωής".



(από το οπισθόφυλλο).


Ένα μικρό βιβλίο, ασήκωτο διαμάντι. Το κρατάς με περίσσια προσοχή και το διαβάζεις με τη δέουσα προσήλωση. Είναι ελαφρύ, πάμμικρο, αλλά με βαριά και μεγάλα νοήματα, με λέξεις που σμιλεύουν το συναίσθημα και σε κρατούν "εκεί", να το ξαναδιαβάσεις πάλι, να γυρίσεις πίσω, να γευτείς την ευαισθησία και να νιώσεις αυτό το "κάτι" που αναζητάς από ένα βιβλίο. Από ένα βιβλίο κόσμημα.


Λόγος ποιητικός, με τέχνη της λεπτομέρειας ενός μαραγκού, σμιλευμένες οι σκέψεις για να γίνουν όμορφες λέξεις, σε εκπλήσσουν τα διηγήματα σαν αγουροξυπνημένο που τρέχει να προλάβει το κλειδί που ανοίγει τον κρυμμένο θησαυρό.




Μικρό δείγμα της γραφής του Κώστα Κουτρουμπάκη, του μάστορα του διηγήματος:


ΦΟΥΓΚΕΣ


"Γλύπτης χορδιστής εργαζόταν στα σπογγώδη σπηλαιώματα της ψυχής του, δονώντας ανεξερεύνητους μυχούς με φούγκες αδευτέρωτες".


ΦΟΥΣΚΟΝΕΡΙΑ


"'Ητανε ο τόπος σφιχτός. Πνιγμένα τα γκρέμια στα βρόχια των σχίνων, ψάρια χωμάτινα, τρόχαλα σπαρταρώντας οι πλοχμοί των βλαστών".


ΓΡΙΕΣ


"Άναψε ύστερα η σιωπή. Ήλιος καυτός - ασφυξία. Άνοιξα παράθυρα να φύγουν οι γριές.


Αναβολή προσωρινή του πεπρωμένου".

Κ.Μ