Πολλοί έχουν πει ότι θυμίζει Παπαδιαμάντη. Αλήθεια είναι και μου άρεσε αυτό. 

Ένα βιβλίο που διαβάζεται σε ελάχιστο χρόνο, αλλά που σίγουρα θα μένει για χρόνια στη μνήμη, με την ηρωίδα, μια νέα Φραγκογιαννού να διχάζει, να θες να τη σκοτώσεις και να τη λυπάσαι. Καταραμένη και ευλογημένη, τρελή και αγία.

Το αγόρασα  γιατί με τράβηξε το παράξενο εξώφυλλο που έμεινα να το κοιτώ επίμονα. Διάβασα το οπισθόφυλλο και τότε έριξα το μικρό βιβλίο στο "καλάθι" μου.  Οι λαϊκές δοξασίες και δεισιδαιμονίες με τραβούσαν πάντα. Ήμουν σίγουρη ότι θα με εντυπωσίαζε. 

Μέσα από τη σκοτεινή του ατμόσφαιρα διαφαίνεται άλλο ένα ολόφωτο διαμαντάκι της ελληνικής λογοτεχνίας.