Πώς ο γονιός "αποπλανά» το παιδί του.

Η υπενθύμιση που ακούμε «είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια», κρύβει τη διευκρίνιση-απειλή «κανένας μας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος (ώριμος) να αποχωριστεί κανέναν».


Επομένως, κανείς από τα μέλη της δεν διατηρεί το δικαίωμα να σηματοδοτήσει την οντότητά του, εξατομικεύοντας το δικό του ψυχολογικό στίγμα με αποχωρισμό του δικού τους ψυχολογικού στίγματος.


Στη βρεφική ηλικία αρκετές μητέρες μέσα στα όρια της δικής τους διάθεσης να «ελέγχουν καταστάσεις», εμποδίζουν την εξατομίκευση των παιδιών τους και φυσικά και τον αποχωρισμό τους. 

Μεταδίδουν υπαινιγμούς για τη δική τους εσωτερική δομή και ανασύρουν από βαθύτερα επίπεδα έκδηλες επιθυμίες τους. Υπεύθυνη είναι η πρόθεση να μην «εγκαταλειφθούν». Αυτοκαταδικάζονται όμως να κουβαλούν χωρίς τέλος τα παιδιά τους και καταδικάζουν αυτά να κουβαλούν εκείνες.

 Τα μαθαίνουν να αξιολογούν τον (από)χωρισμό ως εγκατάλειψη και καταστροφή.

Η υποτιθέμενη βαθμιαία χειραφέτηση του παιδιού ουσιαστικά θυσιάζεται στον βωμό των γονεϊκών ασυνείδητων διαθέσεων.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιον» του Τρύφωνα Ζαχαριάδη.