Τρίτη 17 Μαρτίου 2015



      Το πρώτο μου γράμμα στο εγγονάκι μου, το στέλνω με σαγηνευτικό courier, γρήγορα να το παραλάβει, σαν θωπεία στο τρυφερό του δερματάκι, σαν φιλί στην απαλή του ύπαρξη:




    “ Ο Μάρτης ήρθε πιο χαρούμενος φέτος! Ο κόσμος άλλαξε δια παντός, η γη πώς ομορφαίνει μέρα με τη μέρα! Αφάνταστα ήρεμοι οι ωκεανοί και δροσερά τα δάση, τα σύννεφα παίζουν κυνηγητό στις γωνιές του ουρανού, οι μέλισσες χαϊδεύουν σιγανά τα άνθη της άνοιξης.
    Σε περιμέναμε λίγο αργότερα, εσύ όμως βιαζόσουν να μας γνωρίσεις και ξεκίνησες το ταξίδι σου για το πανοραμικό συναπάντημα με τη ζωή, μια ωραία Πέμπτη, ξεκάθαρη εκδοχή των Ιχθύων. Ξετυλίγω το νήμα για να φτάσω κοντά σου, να σου απλώσω κάτω τις ευχές της καρδιάς μου, αμέτρητες και μαγευτικές όπως τα ανθάκια των μαρτιάτικων μυγδαλιών μας. 

    Η υγεία και η τύχη να είναι ο κορμός του δέντρου σου, το φως και η καλοσύνη τα κλαδιά σου, η χαρά και η ευτυχία τα φύλλα σου… Και η αγάπη όλων των δικών σου, οι ρίζες σου… 

   Οι λαμπρές διαδρομές σου σιγουράρουν την επιτυχία όταν η σκούφια σου κρατά από το παντού. Το πρόσωπό σου αχτίδα ήλιου, φέρνει κάτι που γαληνεύει, κάτι που ακόμα δεν ξέρω πώς το λένε. Ξέρω πως φέρει ανεκτίμητη αξία που όλο και βαραίνει το χρυσάφι της, σαν ρυάκι που γίνεται μια λίμνη και ύστερα ένας ωκεανός… Αξία που συνιστάται από χαλαζίες και κρύσταλλους, σμαράγδι και τουρκουάζ, κοχύλια από θαλάσσιους έρωτες, πόθους καρδιάς από λάβα, όνειρα από λεύτερη ψυχή. 

   Αν η αγάπη είναι ανθρώπινη επινόηση, τότε είμαι τυχερή που την έβαλα στην καθημερινότητά μου. Σε συναντώ στο πρωινό μου, στον ήλιο μου, στο δειλινό, στις βραδιές μου. Είσαι εδώ, είσαι στην καρδιά μου, σε ποτίζω με αγάπης νερό, σε κοιμίζω με πεταλουδίσιες μουσικές, σε κρατώ σπουργίτι του Μάρτη μου… Με σένα εξακολουθώ να ξεχωνιάζω ομορφιές που υπάρχουν χωμένες στο μπαούλο της ζωής, ώσπου να φτάσω στον πάτο του και να ξετρελαθώ από την υπέρτατη χαρά της ανακάλυψής σου… 

    Ο ανεμοδείχτης σου μονίμως στραμμένος προς τη μεριά της ευτυχίας, το μπαλκόνι σου πάντα να βλέπει στο ιδανικό και όλες οι μέρες σου να γέρνουν προς τη γιορτή. 

    Ένα παλιό κινέζικο παραμύθι λέει για ένα παιδί που γεννήθηκε μέσα σ’ ένα πλοίο, το οποίο ταξίδευε πάντα στο Μεγάλο Γαλάζιο Ποταμό. Το παιδί, που δεν είχε πατήσει ποτέ του το πόδι του στη στεριά, πίστευε ακράδαντα πως εκείνα που κινούνταν ήσαν τα δέντρα, τα βουνά και οι πολιτείες, ενώ το πλοίο έμενε ακίνητο. Το δικό σου πλοίο όπου γεννήθηκες, αυτό της Μεγάλης Πολύχρωμης Τύχης, ας σε ταξιδεύει στα θαύματα της ψυχής, νομίζοντας πως όλα αρμενίζουν μαγικά, αλλά η ευτυχία σου να μένει σταθερή. Και να’ ναι αυτό μονάχα η αλήθεια!”


Κατερίνα Μαυρομμάτη   5. 3. 2015