Εκείνο το φευ με την περισπωμένη, βαριά βαριά,
ασήκωτη σαν οδύνη, έντονη σαν συμφορά.

Το παλιό φευ, αυτό που διαγράψαμε από τις τραγωδίες,
όπως η κοινωνία σβήνει αυτούς για τους οποίους

 θα γυρεύει εξιλέωση... 

Eκείνο το φευ ψάχνω απόψε επειγόντως.

Κρύφτηκε σε λεξικά κιτρινισμένα,

ανθρώπων που μαζεύονται μέσα σε καθαρά παράθυρα.

Και σε έλεγαν Ευάγγελο, αγόρι της ζωής...
Σε κάποιους φάνηκε πως σου περίσσευε το ευ.
Και έμεινες άγγελος, κλειδωμένος στο θνητό
αγκομαχητό του άδικου μισεμού, γεμάτος φόβο.
Βαγγέλη Γιακουμάκη, παιδί της κάθε ελληνίδας,

οι στιγμές σου συντονισμένες στη σιωπή του κόσμου, σημάδι που μεγαλώνει αφάνταστα και μας ρουφά,
στο χαντάκι εκείνο που διάλεξες για να κρυφτείς για πάντα.

Κ.Μ