Κυριακή 22 Μαρτίου 2015






   Για την παγκόσμια μέρα ποίησης, κάτι από τα παλιά, πολύ παλιά, δημοσιευμένο στην
εφημερίδα ΚΥΠΡΟΣ.

"Το αλλιώς είναι το τέλος"

Ποια άνοιξη σε καρτερεί, για να την προσκυνήσω!
Ζω μια δεύτερη ιστορία, νουάρ κι αυτή, έρεβος.
Ο Έρεβος βρέθηκε από τον Έρωτα! Το ήξερες;
Έγινα ένα υπόλειμμα μιας τραχιάς εξάρτησης.
Βαλσαμωμένη μου ζωή πού να σε στήσω;
Χρήζει φωτός αυτό το “ανελλιπώς” υπάρχω...
Χαμένο και το λάλον ύδωρ. Και η δάφνη σκονισμένη.
Απέσβετο και μέλλων. Χωρίς ικρίωμα πώς να πεθάνω;
Αντιγόνη θάψασα τον νεκρό της. Μα εγώ δεν έχω σώμα,
τον νόμο να παραβιάσω, να φανώ ατρόμητη για τους θεσμούς.
Και τέρπομαι να σε κρατώ άθαφτο. Αμνημονώ μαινόλις...
Δρασκέλισα τη ζωή, πάτησα τον ίσκιο μου.
Ενδίδοντας σε μίζερα πλαίσια  εσύ δεν έζησες.
Ψηφίδα ψηφίδα λυμαίνομαι τον αφανισμό.
Η ψυχή μου άρρηκτα συνδεδεμένη με πόνο φρικτό.
Το θηλυκό του πολέμου είναι η ειρήνη.
Αν σε σφίξω πάνω μου, θα σου πω αυτά που μισώ,
τις σφαίρες και τους ομαδικούς τάφους, τα αναπόφευκτα,
τις απουσίες, την άγνοια, τον υπαινικτικό χαμό.
Κι αν αυτό που θα σφίξω,  θα είναι ένα φέρετρο,
πάλι τα ίδια θα σου πω. Πώς να σε αναπλάσω;
Το αλλιώς είναι προκλητικά ελλειπές,

ουδόλως ξαλαφρώνει… Πού είσαι;

Κ.Μ