ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ
THE LAST SONG
Όλα ξεκίνησαν στο δημοτικό σχολείο, όταν μας πήγαν εκπαιδευτική εκδρομή στο Ακρωτήρι, λίγο έξω από την πόλη. Στο παρατηρητήριο πουλιών, μας εξήγησαν για τη μετανάστευση των φλαμίνγκο στο νησί μας και μείναμε εκστασιασμένοι να τα κοιτάμε με τα κιάλια. Στην έκθεση που μας έβαλε η δασκάλα, ο Λεωνίδας, που λάτρευε τη γεωγραφία και ό,τι υπάρχει πάνω στον πλανήτη, έγραψε ότι επισκεφτήκαμε ένα πανέμορφο μέρος, όπου ο ορίζοντας διέγραφε μια γραμμή ροζ και ότι τα νερά της Αλυκής είχαν χρώμα ρόδινο, ίδιο με κείνο των ντελικάτων πουλιών. Αλλά η δασκάλα διόρθωσε τη λέξη “ρόδινο”, υπογραμμίζοντάς την με κόκκινο στυλό και επισημαίνοντας ότι όλες οι λίμνες είναι γαλάζιες. Εγώ στο μάθημα της τέχνης, ζωγράφισα μια λίμνη που άρεσε πολύ στον δάσκαλο, επαινώντας την ιδέα μου να της δώσω ροζέ αποχρώσεις. Ο Λεωνίδας μου έκλεισε το μάτι, σαν να δικαιώθηκε κι εγώ του είπα: “Είδες;.. Γίνεται να΄ναι μια λίμνη κάτι άλλο εκτός από γαλάζιο. Όλα γίνονται. Φαντασία χρειάζεται μόνο…”
Ο Λεωνίδας σήμερα είναι ένας σπουδαίος επιστήμονας, μέλος της Ορνιθολογικής Εταιρείας και η δράση του είναι γνωστή σε όλη την πόλη. Πέτυχε πράγματα, άλλοτε ακατόρθωτα, για την προστασία των φλαμίνγκο που μας έρχονται, επιλέγοντας τα ίδια πάντα μέρη. Τα σκοτωμένα πουλιά που έβρισκαν τα μέλη του Πτηνολογικού Συνδέσμου, θορύβησαν τον Λεωνίδα, ο οποίος εντόπισε τους “αόρατους” εχθρούς των πουλιών. Και τους κατατρόπωσε… Γιατί όλα γίνονται. Φαντασία χρειάζεται μόνο…
Τα σκάγια των λαθροκυνηγών, που έπεφταν στο βυθό της λίμνης, κατέληγαν στο στομάχι των φλαμίνγκο που πάθαιναν δηλητηρίαση από μόλυβδο. Οι κεραίες των Εγγλέζων, τις νύχτες δεν ήσαν ορατές για τα πουλιά που έπεφταν πάνω και ακρωτηριάζονταν. Και τέλος τα “κόκκινα βέλη” στο στρατιωτικό αεροδρόμιο των Βάσεων, με τον τρομακτικό τους θόρυβο, ανάγκαζαν τα φλαμίνγκο να ξεκινήσουν το ταξίδι τους νωρίτερα, ώστε στα μισά του δρόμου να έχουν κουραστεί και να πέφτουν στη θάλασσα. Γιατί αυτά ξέρουν πολύ καλά πότε ακριβώς θα φύγουν, κάνοντας το μεγάλο πέταγμα της απογείωσης, ανάλογα με τη θέση του ήλιου, εξοικονομώντας ενέργεια…
Ένα βράδυ χτυπά το τηλέφωνό μου. Είναι λέει ένας συμμαθητής μου. “Μήπως κάνετε λάθος;.. Εγώ θηλέων τελείωσα. Δεν είχα συμμαθητές”. Εκείνος όμως επέμενε ότι στην ίδια τάξη είμασταν. Στο δημοτικό. Θυμάσαι τη λίμνη που έβαψες ροζ;..” Δεν το πιστεύω! Πού με βρήκε ο Λεωνίδας μετά από τόσα χρόνια…
Είδε που γράφω στις εφημερίδες και ζητά τη βοήθειά μου. Να υποστηρίξω την προσπάθειά του. Να δημοσιεύσω σε ξένα έντυπα για τον αγώνα που κάνει να σώσει τα αμπελοπούλια. Οι ντόπιοι στήνουν βέργες με κόλλα, τα πουλάκια πιάνονται εκεί, κρεμάζονται ανάποδα, παλεύουν για ώρες ώσπου να πεθάνουν με αυτό το βάναυσο τρόπο. Για να είναι πιο νόστιμα, θα πρέπει να μαγειρευτούν αμέσως. Σχεδόν ζωντανά. Είναι ένας μεζές που μάλιστα διαφημίζεται σε πολλά εστιατόρια… “Μα καλά, πώς μπορούν να τρώνε τόσο πανέμορφα πουλάκια, όταν μάλιστα ξέρουν ότι βασανίστηκαν για να έρθουν στο πιάτο τους;” Και ο Λεωνίδας τόνισε ότι αυτά τα μικροσκοπικά ωδικά πτηνά, οι μαυροσκούφηδες όπως λέγονται αλλιώς, έχουν ένα πολύ μελωδικό τραγούδι, σαν φλάουτο ακούγεται, μελαγχολικό και εύθυμο ταυτόχρονα…
“Να έβλεπες πώς κάνουν τα άμοιρα, σπαρταρώντας ώσπου να σβήσει η φωνή τους και να ακινητοποιηθούν οι φτερούγες τους… Το κύκνειο άσμα τους είναι λυπητερό, σαν να ζητούν βοήθεια το ένα από το άλλο. Η γεμάτη απόγνωση τελευταία τους κραυγή, σμίγει με τη νοτισμένη σιωπή τριγύρω… Μόνο να τα δεις, εσύ θα κλαις…” Αυτά μου είπε ο Λεωνίδας και άρχισα πάραυτα τη διαμαρτυρία μου με τα δικά μου μέσα.
Ήρθαν ακτιβιστές από την Γερμανία και απελευθέρωσαν χιλιάδες πουλάκια, αλλά οι ντόπιοι τους κυνήγησαν, απειλώντάς τους… Στον έναν μάλιστα έσπασαν τα δόντια, ουρλιάζοντας: “‘Αλλοι σκοτώνουν παιδιά, εμείς μόνο πουλιά…”
Έτσι οι “αγνοούμενοι” φτερωτοί επισκέπτες της Κύπρου, φτάνουν κρυφά στο πιάτο των λεγόμενων καλοφαγάδων… Επειδή είναι πια απαγορευμένο είδος, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στις ταβέρνες τα σερβίρουν καμουφλαρισμένα μέσα σε αμπελόφυλλα τυλιγμένα ως ντολμάδες, ή σε λαχανικά μπηγμένα, ως γεμιστά. Τα υπερκέρδη είναι ένας παχύς τίτλος στον σπαραγμό απελπισίας των πουλιών, που μόλις πέντε γραμμάρια ζυγίζουν, αλλά πωλούνται γύρω στα εκατό ευρώ τη δωδεκάδα.
Πώς να σταματήσει τούτη η σφαγή τόσο μοναδικών υπάρξεων, ανίκανων να τα βάλουν με τον στυγνό δολοφόνο τους, τον άνθρωπο;.. Η τελευταία τους εικόνα αφαιρεί κάθε τρυφερότητα από την αδιέξοδη υπόστασή τους καθώς βυθίζεται στο ύστατο δευτερόλεπτο….
Ο Λεωνίδας με πήρε τηλέφωνο το περασμένο καλοκαίρι. Ήταν μια Πέμπτη, ήμουν στην Καλιφόρνια και είχα μπροστά μου το αγαπημένο μου περιοδικό για τον πλανήτη… “Είδες το τελευταίο τεύχος του National Geographic;..” με ρωτά με ενθουσιασμό!.. “Έγινε έρευνα από εθελοντές που ήρθαν στην Κύπρο ξηλώνοντας παγίδες και καταστρέφοντας χιλιάδες βέργες…” ‘Ενιωθε μεγάλη παρηγοριά που συνέβαλε ώστε η ζωή να γίνει πιο δίκαιη…
“Κάναμε μια δρασκελιά”, του είπα, θεωρώντας ότι το “The last song” όπως ήταν ο τίτλος του εκτεταμένου άρθρου, ίσως κάνει κάποιους να ανακαλύψουν την ομορφάδα του θεού και να μην επιτρέπουν πια να “κρέμεται” μια ζωή από ένα συμφέρον… Και τα αμπελοπούλια να αφεθούν να τραγουδούν τις νότες τους σε κλαδιά που δεν είναι πασαλειμμένα με θάνατο… Όλα γίνονται. Φαντασία μόνο χρειάζεται…
Κατερίνα Μαυρομμάτη. 20. 2. 2014
Και επειδή πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι και καλά τα κοτόπουλα και τα κουνέλια τα τρώμε και παριστάνουμε τους ζωόφιλους, θα τους πω το εξής: Τα αμπελοπούλια είναι επισκέπτες στο νησί, έρχονται για λίγο και να φύγουν πάλι, δεν τα εκτρέφουμε εμείς, δε μας ανήκουν και τα θανατώνουμε με βίαιο και εξευτελιστικό τρόπο… Όσα ζώα τα έχουμε για κατανάλωση κρέατος, τουλάχιστον δε βασανίζονται για ώρες φτερουγίζοντας και ασθμαίνοντας…. Από την άλλη, αφού μπορείς να φας κατσίκι, γουρούνι, βόδι, πρόβατο, γιατί θες να φας και το άμοιρο το πουλάκι, μια σταλίτσα;