ΜΟΝΑΞΙΑ

Φέρνω στα γόνατά μου τη μοναξιά,
και την καλοπιάνω τόσο...

νανουρίζοντάς την γλυκά πολύ,

με κάτασπρους ήχους σιωπής,

μαλακά φερσίματα άυλα...
Χάδια της πλάνης αγαπησιάρικα,
μαγικούς κυματισμούς ονειρεμένους,
από γαλανούς ήλιους καλοκαιριού,
και στίχους που λικνίζονται την αυγή...
Την παραμυθιάζω εσκεμμένα...
Μήπως και αποκοιμηθεί στην ομίχλη
και μ' αφήσει να τακτοποιήσω
της ψυχής μου την ανακατοσούρα...

Κατερίνα Μ.