ΞΟΔΕΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Εκείνα που ακόνιζες για όνειρα,

τα έπιασε το κόκκινο...

Μπερδεύτηκε η αναμονή

με τη δικαίωση...

Οι δρόμοι δεν άντεξαν,
μπήκαν σε αδιέξοδα...
Τα εγκαταλελειμμένα σπίτια
περιπαίζουν τους σεισμούς,
ρουφώντας καντάρια θλίψης,
για να συντηρούν τη σιωπή τους...
Σαν απλωμένες παλάμες
στεγνώνουν την ψυχή μας...
Οι ελπίδες ξοδεμένες όλες
πάνω στα ταξίδια των πουλιών...
Άναυδοι πάντα πιάνουμε απ' την αρχή
να επεξεργαστούμε τη θέα των σκιών
που χορεύουν στην πάνσοφη τροχιά...
Έρημοι άνθρωποι, ολονύχτιοι,
σαν υπολείμματα του κόσμου...
Βουτάει εντός τους το κλάμα...
Οι ενοχές μιας σκευωρίας
σκοντάφτουν πάνω στις μέρες μας...
Κι εσύ να θέλεις πάντα,
να πεθάνεις από γηρατειά...

Κατερίνα Μ.