TO ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΛΛΙ του Χωμενίδη το είχα αδιάβαστο. Δεν με ενθουσίασε βέβαια, μόνο απολαμβάνω πάντα το ζουμερό γράψιμο του Χωμενίδη αν και αυτό το συγκεκριμένο δεν αποτελεί μια πετυχημένη προσπάθεια του συγγραφέα να καταγράψει φρικαλεότητες και τερατουργίες της 17Ν, ως κύριο θέμα του βιβλίου. Αυτό που μου άφησε είναι μια βαρεμάρα, σχεδόν να το παρατήσω για την πολυλογία του, και την φανερή ρηχότητα,  καθιστώντας την πλοκή μπερδεμένη ανάμεσα σε στοιχεία σουρεαλισμού και βδελυγμίας. 

Διαμέσου του θέματος του βιβλίου - της τρομακρατίας στην Ελλάδα - και μέσα από τη δυσκολία του συγγραφέα να καταφέρει να αξιοποιήσει το ταλέντο του σ΄ αυτό το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, κρατώ κάποιες αξιόλογες φράσεις που καθόλου χαρακτηριστικές είναι για τις αδυναμίες του βιβλίου αυτού:

"Τι να σου κάνει λοιπόν και η σημερινή νεολαία;... Οι τελευταίοι διαδηλωτές στην Ελλάδα σκοτώθηκαν το 1980. Η αστυνομία προμηθεύτηκε έκτοτε ήπια δακρυγόνα και λαστιχένια ρόπαλα. Οι πονηροί πολιτικοί τείνουν να μετατρέψουν τα Εξάρχεια σε μια γραφική γειτονιά, σ' ένα πάρκο εκτόνωσης διάφορων γιαλαντζί επαναστατών, οι οποίοι δεν θα έχουν καμιά ουσιαστική επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία".

"Δύσκολο πράγμα η Επανάσταση σε μια κοινωνία τόσο μαμόθρεφτη όσο η ελληνική".

"Δυο δεκαετίες, τρεις; Μισός αιώνας το περισσότερο έως ότου να πεθάνει κι ο τελευταίος από εμάς. Κι ύστερα τα  όσα ζήσαμε, τα όσα κρύψαμε δε θα' χουν πλέον την παραμικρή σχεδόν σημασία..."

"Οι μαζικοί εορτασμοί προορίζονται για όσους η προσωπική τους ζωή δεν τους προσφέρει τίποτα άξιο για να το γιορτάσουν..."

"Ο καθένας φορτώνεται από παιδί με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να οικοδομήσει το δικό του πεπρωμένο, να πρωταγωνιστήσει στην προσωπική του, συναρπαστική ταινία. "Είναι δική σας η ζωή σας!" τους παραμυθιάζουν από τις τηλεοράσεις, ενώ παράλληλα τους πείθουν ότι η κατανάλωση αποτελεί το μοναδικό σύμβολο επιτυχίας, καθώς επίσης και το μοναδικό αντίδοτο για την κατάθλιψη".

"Η Δικαιοσύνη, ένα φάντασμα το οποίο σκύβει δήθεν πάνω από τα ανθρώπινα, ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά και επαναφέρει με χειρουργική ακρίβεια τις ισορροπίες που διασαλεύονται. Αστεία πράγματα! Δε ζητώ Δικαιοσύνη. Εκδίκηση ζητάω!"

"Αρχίσαμε  να αλλάζουμε κάθε πενταετία αυτοκίνητο, να ταξιδεύουμε με γκρουπ στο εξωτερικό, να αγοράζουμε συσκευές τελευταίας τεχνολογίας, αλλά και μεταξοτυπίες σύγχρονων ζωγράφων, για να αντικαταστήσουμε στο σαλόνι μας τις άθλιες θαλασσογραφίες και τα γκομπλέν της μαμάς. Προσχωρήσαμε εν ολίγοις σε έναν καινούριο τρόπο ζωής, εξελιχθήκαμε σε καταναλωτές με ισχύ και με άποψη. Άποψη όμως, στην πραγματικότητα, δε διαθέταμε".

"Το να αποφασίζεις προτάσσοντας το συμφέρον των αγαπημένων σου αποτελεί άραγε το ασφαλέστερο τεκμήριο ωριμότητας;"

"Η ευτυχία είναι εφικτή μονάχα όταν πηγάζει από πρόσωπα και πράγματα που μπορείς να τα αγγίξεις απλώνοντας τα χέρια σου".

"Αμέσως ύστερα επανήλθε στην - τόσο ξένη πλέον για εκείνον - πραγματικότητα. Τα χείλη του έτρεμαν, το στόμα του είχε στεγνώσει, τα γόνατά του είχαν λυθεί. Δοκίμασε να ουρλιάξει, μα φωνή δεν έβγαινε. Δοκίμασε να χιμήξει, αλλά τα πόδια του δεν τον κρατούσαν. Στηρίχτηκε στο κούφωμα της πόρτας για να μην καταρρεύσει. Και στη συνέχεια έκανε μεταβολή και - με ασταθή βήματα μεθυσμένου γέρου - κατευθύνθηκε προς την έξοδο του σπιτιού του, που είχε μεταμορφωθεί σε κελλί".

Κ.Μ