"Συμβαίνει κάτι;"
 " Τίποτε, απλά τον γυρεύουμε για να τον σκοτώσουμε".

     Τότε που ο σύζυγος ο οποίος δεν έβρισκε παρθένα τη γυναίκα του, την επέστρεφε στους γονείς της ντροπιασμένη. Σαν την Άνγχελα, που το ίδιο βράδυ του γάμου της, αποδιώχνεται βίαια για το πατρικό της. 

       Το  κοινωνικό μυθιστόρημα του Μάρκες, με τον τίτλο

ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ, διαβασμένο από παλιά, σε μετάφραση του Σάμη Ταμπώχ, μετά σε μετάφραση της Κλαίτης Σωτηριάδου, κυκλοφορεί τώρα σε μετάφραση της Μαρίας Παλαιολόγου από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

     Πρόκειται στ' αλήθεια για μια προαγγελία θανάτου, μιας δολοφονίας, αφού οι δυο άντρες ακονίζοντας τα μαχαίρια τους δημόσια, είχαν αναγγείλει τις προθέσεις τους σε πάνω από δώδεκα άτομα. Για τη φρικτή υποχρέωση που τους έλαχε...

 "Το κίνητρο ήταν γνωστό ως τις τελευταίες λεπτομέρειες, το διατυμπάνιζαν ότι θα ξεκοιλιάσουν τον Σαντιάγο Νασάρ".

     Ο Πάμπλο και ο Πέτρο Βικάριο, οι δίδυμοι αδερφοί της Άνγχελα μετά από εκείνο το "πες μας ποιος ήταν" και μετά από εκείνο το "ο Σαντιάγο Νασάρ", έπρεπε να εκτελέσουν το φόνο.

Όφειλαν  να εκδικηθούν για τη χαμένη τιμή της αδερφής τους. Να ξεπληρώσουν το αδερφικό τους καθήκον. "Η απλοϊκότητα τους δεν μπορούσε να δεχτεί την κοροϊδία".

     Από την πρώτη πρόταση του βιβλίου, μαθαίνουμε το τέλος της ιστορίας, δηλαδή την ψυχρή δολοφονία του Σαντιάγο Νασάρ, ωστόσο η τέχνη του Μάρκες σε κάνει να αγωνιάς πάντα σαν να μην γνωρίζεις τίποτα σχετικά με το θανατικό. 

"Ποιος ηλίθιος θα το πίστευε ότι οι δίδυμοι θα μπορούσαν να σκοτώσουν κάποιον και μάλιστα με ένα μαχαίρι για γουρούνια".

     Ανελέητη αυτοψία, διαταγή του δημάρχου, σύγχυση εκείνης της παράλογης Δευτέρας, 

το πτώμα είχε εκτεθεί σε δημόσια θέα, τα σκυλιά ερεθισμένα από τη μυρωδιά του θανάτου, 

η μητέρα του σκέπασε το πρόσωπό του μ' ένα μαντίλι.

"Όσο κι αν τρίφτηκα με σαπούνι δεν μπόρεσα να βγάλω τη μυρωδιά του από πάνω μου".

"Οι φίλες της την συμβούλευσαν να κάνει την παρθένα, να λεκιάσει το σεντόνι..."

"Όλοι εκείνοι που μπορούσαν να κάνουν κάτι για να αποτρέψουν το έγκλημα, αλλά δεν το έκαναν, παρηγορήθηκαν με την πρόφαση πως οι υποθέσεις τιμής είναι στεγανές για τους πολλούς και πως μόνο οι πρωταγωνιστές του δράματος μπορούν να πάρουν μέρος".

"΄Οταν ο Σαντιάγο Νασάρ έμαθε ότι θα τον σκότωναν,  η αντίδρασή του δεν ήταν ο πανικός του ενόχου, αλλά η σύγχυση του αθώου".

Κ.Μ