Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019

Xιόνης και πάλι! 
Αυτοφυές, έτσι θα το χαρακτήριζα. Βγήκε μέσα από την ψυχή του ποιητή, ένα βιβλίο που είδε το φως του ήλιου όταν ο ίδιος ο συγγραφέας του δεν έβλεπε πια το φως του ήλιου.

Θέμα του τα χρόνια που φεύγουν και η μοναξιά που έρχεται. Γλώσσα ποιητική, αλλά ανεπιτήδευτη, ρέει ανάμεσα στο χιούμορ και στην ιλαρότητα, στην πραγματικότητα και στον παραλογισμό.
Ήρωας η ίδια η ζωή, ο άνθρωπος, η ανθρώπινη φύση, η αντιπαράθεση με τον θάνατο, η συνειδητοποίηση του τέλους,  το φθαρτό σώμα, "η ασάφεια μεταξύ τρέλας και λογικής".

Όταν φτάνει ο καιρός να βάλεις το κεφάλι σου στον τορβά του παρελθόντος, να σκύψεις πάνω στην απόλυτη μοναξιά και πίκρα, να δεις την αντανάκλαση του φόβου και τη σκιά του θανάτου,  της ανοικτιρμόνως επικείμενης ύστατης χρονικής διορίας για τη ζωή,  όταν θα θελήσεις πια να ξεκαθαρίσεις τους λογαριασμούς μαζί της, και να κάνεις τη διαθήκη σου, όταν όλα θα μείνουν εδώ ενώ εσύ θα έχεις φύγει, τότε μήπως να πάρεις την παλιά σου γραφομηχανή και να γράψεις;.. Βιώματα, αναμνήσεις, ιστορίες, για τη γάτα σου, για το τραπέζι σου, για οτιδήποτε, κάτι που θα μείνει πέραν του τάφου. 

Ως λάτρης των διηγημάτων, απόλαυσα κάθε λέξη. Συγχαρητήρια στην εκδότρια Γιώτα Κριτσέλη για την τόσο προσεγμένη έκδοση και την χρήσιμη ανάλυση. Θα τολμούσα να πω ότι εντυπωσιάζουν σχεδόν εξίσου με τις αλλόκοτες ιστορίες του Αργύρη Χιόνη.


K.M