Το βιβλίο είναι μοιρασμένο σε δυο μέρη τα οποία εμφανίζονται εναλλάξ, σε φλασμπάκ, το ένα στο 1908 στη Βιέννη, τότε που η Δέλτα ζούσε το μεγάλο της πάθος για τον Δραγούμη και το άλλο στο 1941 στην Αθήνα, τότε που η ίδια γυναίκα χάνει πια τη θέληση για ζωή.
Δεν το είχα διαβάσει ακόμα, αν και βραβευμένο, να που ήρθε η ώρα του, να μεταμορφωθεί από το παραμύθι στην ιστορία χωρίς όνομα.
Και τελειώνοντάς το σκέφτηκα πως ίσως τελικά χωρίς αυτό το κρυφό αίσθημα της Πηνελόπης Δέλτα, εμείς να μην είχαμε ανακαλύψει ποτέ στην εφηβεία μας τα μυστικά του βάλτου, να μην είχαμε ακούσει για τον Τρελαντώνη, να μην είχαμε γνωρίσει τον Μάγκα, να μην είχαμε διαβάσει για τον καιρό του Βουλγαροκτόνου και να μην είχαμε γευτεί το παραμύθι χωρίς όνομα.
Ο Στέφανος Δάνδολος στάθηκε με σεβασμό στη μνήμη των ανθρώπων που έζησαν την ιστορία, που επηρεάστηκαν από το δράμα της Δέλτα και κατέγραψε την ψυχολογία μιας ερωτευμένης γυναίκας που βρέθηκε στην άκρη του γκρεμού, ένα βήμα για να εγκαταλείψει τον σύζυγο και τις τρεις κόρες της και να ακολουθήσει τον Ίωνα Δραγούμη, να ζήσουν τον φλογερό έρωτά τους.
Αποσπάσματα από το βιβλίο:
"Μόλις ξεστόμισε τη λέξη "διαζύγιο" στον άντρα της, εκείνος στάθηκε αμείλικτος: Τα παιδιά να τα ξεγράψεις. Δε θα τα πάρεις ποτέ αν φύγεις από αυτό το σπίτι".
"Τι απάνθρωπος εγωισμός, σκέφτεται, εγώ μια μάνα να έχω επιτρέψει τέτοιο δίλημμα στον εαυτό μου".
"Αποτύχαμε οικτρά και το τίμημα θα το πληρώσουν τα Ελληνόπουλα. Όλα τα αγόρια και τα κορίτσια που ζουν σήμερα. Και όλα εκείνα που θα γεννηθούν τα επόμενα χρόνια".
"Μα είμαι άνθρωπος κι εγώ, συλλογίζεται. Και ίσως μου αξίζει κάτι καλύτερο από μια χαραμισμένη ζωή".
"Πάλεψα με τον εαυτό μου μέχρι τελικής πτώσεως για να καταφέρω να μείνω κοντά στον πατέρα σας. Δεσμοί τόσων χρόνων δεν διαλύονται με μια κλοτσιά και τις υποχρεώσεις μου τις αισθανόμουν βαριές".
"Φαντάζομαι πως μόνο η τέλεια αρμονία μεταξύ δυο καρδιών μπορεί να ζεστάνει τα σεντόνια ενός κρεβατιού. Ειδάλλως πλαγιάζεις σαν να είσαι ακρωτηριασμένος. Έτσι πλαγιάζω δίπλα στον άντρα μου όλα αυτά τα χρόνια".
"Μέσα της δεν έπαψε ποτέ να ζει κάπου αλλού".
"Πρέπει να βρει ένα καταφύγιο όπου να ανασαίνει πραγματικά, αλλιώς θα αποτρελαθεί. Πρέπει να επινοήσει έναν κόσμο παράπλευρο όπου θα μιλάει στον αγαπημένο της χωρίς κανείς να το ξέρει. Ναι. Ίσως αυτή η κρυψώνα να είναι οι σελίδες που θα αρχίσει να γράφει".
"Και ξαναδοκίμασα τον θάνατο, και η δηλητηριασμένη γοητεία του με κρατά κι έχω την τρελή επιθυμία να πάω προς τον πειρασμό του αιώνιου ύπνου. Είναι τόσο ωραίο να ξεχνάς..."
Κ.Μ