‘Οταν σκαρώνεις ποίηση,

λαχανιάζεις.

Θρυμματίζεται η υπόστασή σου,

αφυδατώνεται η ψυχή σου,

αντλούνται οι αντοχές.

Παθαίνεις ανακοπή ζωής.

Καθώς μισοβουλιάζεις στη μοναξιά,

σε τυλίγουν σαρκασμοί,

σαν κύκνειοι ψίθυροι.

Κερδίζεις την οδύνη με το σπαθί σου.

Γδέρνεις την έμπνευσή σου να ματώσει.

Πας κι έρχεσαι πάνω σε κύματα αιχμηρά.

Φυτεύεις σπόρους στη θάλασσα.

Κρύβεις την μέρα σε καντούνια σκιερά.

Μαγεύεσαι!

Είσαι μπροστά σ’ έναν έρωτα.

Διεκδικείς την άνευ όρων πεμπτουσία.

Σαν πραματευτής διαλαλείς τους στίχους σου.

Περίλυπες οι λέξεις

σού φορούν στέμμα,

σε κάνουν βασιλιά.

Η λύτρωση δε χωρά

στα απροσπέλαστα φαράγγια

όπου δρα αχαλίνωτη

η ερήμωση.

Όταν γράφεις ποίηση,

σφαδάζεις… K.M

Eκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ