ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
"Σιγά σιγά θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Έτσι γίνεται πάντα. Εσύ δεν το’ πες αυτό εκείνη τη βροχερή νύχτα με την ανεμοθύελλα και τις αστραπές; Να σου έχω εμπιστοσύνη και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, μου φώναξες κι ούτε καταιγίδα φοβήθηκες, ούτε λύκους κι αγρίμια. Και προ πάντων ούτε τον ουρανό. Έκανες το σταυρό σου και προχώρησες. Κι ο Θεός θα κοιμάται τώρα, είπες, κι αν είδε κάτι, θα νόμισε πως το ονειρεύτηκε ανάμεσα στο ανεμοβρόχι. Κανένας δεν πήρε είδηση. Τόσα χρόνια πέρασαν. Και πια δεν μιλάς για εκείνον. Μήτε στάλα λύπης δεν βρέθηκε μέσα σου. Και τους αγίους όλους τους προσκυνάς σαν καλή χριστιανή, ο Θεός συγχωρεί τους μετανοούντες, έτσι δεν μου' πες;
Είσαι δυναμικιά γυναίκα, το' χεις αποδείξει, γι' αυτό σε θαυμάζω. Έλα πάμε να φύγουμε από εδώ κι άστους να κάνουν τάχα πως γυρεύουνε. Δεν έχουν τίποτε στα χέρια τους. Σε λίγο καιρό θα ξεχάσουν και τη φάτσα μας”.
Εκείνη τότε είπε: “Μήπως δεν έκλαψα εγώ; Όλοι το είδανε αυτό στα κανάλια. Και στο φίλο του το τόνισα να πει ότι τον είχα γυρέψει τέσσερις η ώρα το πρωί. Αναίσθητη δεν υπήρξα. Έκανα τόσες εμφανίσεις στην τιβί χάνοντας το χρόνο μου. Κι αυτή η ξανθιά που κάνει την έξυπνη πώς μού τη δίνει!.. Όλο και λέει ότι κάτι της κρύβω. Μια σταλιά γυναίκα, σιγά μην την φοβηθώ. Εγώ με τα εκατό μου κιλά, κι άλλα τόσα καντάρια πονηράδας. Δεν το’ μαθε ακόμα το μεγάλο μυστικό;
Οι άνθρωποι ξεχνούν. Σε λίγο κανείς δεν θα μιλά για το θέμα αυτό. Όλοι θα το ξεχάσουν. Εδώ το ξέχασα εγώ που ήμουν η μάνα του, που τον σκότωσα και τον έσυρα στα σκυλιά, δεν θα ξεχάσει ο κόσμος;”
Τις πταίει αν κάποιες δηλητηριώδεις “Δέσποινες” φυτρώνουν τόπους τόπους στον κάμπο της ζωής; Τι άδικο για κάποια παιδιά τρόπαια γονιών που στο όνομα της τερατώδους βλακείας τα θανάτωσαν. Τι άδικο!
Κ.Μ 30/ 01/ 2016