Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

                                                       

                                                     HTAN MIA ΠΕΜΠΤΗ



                                           ΔΕΜΕΝΗ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ


       
      Στο σχολείο ήταν αριστούχοι και οι δυο. Η Αρετή ήθελε να μπει στο Μετσόβιο και ο Νίκος στην Ιατρική. Θα τα κατάφερναν στα σίγουρα, αλλά τα δυο αδέλφια κάλυψε πυκνή δειλία, που εντέχνως φρόντισαν οι γονείς τους να σωρεύσουν για να τους κόψουν τη θέα της ζωής. Ούτε που τόλμησαν να τα βάλουν με τη φωτιά της καρδιάς τους και να βγουν από μια υποχρεωτική συμβίωση, που τίθεται στο όνομα της αγάπης. Η επιλογή ήταν μια. Να περάσουν στο πανεπιστήμιο της πόλης τους, για να μένουν στο πατρικό τους. Στην αρχή κάπως τους βόλεψε αυτό. Τους έδινε μια ευκολία, αφού όταν μένεις μόνος σου, αναλαμβάνεις τη ζωή σου. Αναλαμβάνεις και το ταξίδι της ευτυχίας σου βέβαια, αλλά οι γονείς αυτό δεν το λογαριάζουν, τροχίζοντας τον εγωισμό τους, με απολυτότητα δρώντας, σίγουροι ότι δικαιούνται τα όνειρα των παιδιών τους, επειδή τα έφεραν στον κόσμο.
       Ψαλιδίζοντάς τους τα φτερά, οι γονείς υπό το πρόσχημα της εξασφαλισμένης φροντίδας, πρωτίστως από δικές τους ανασφάλειες, επιβάλλουν μια συγκεκριμένη συνέχεια, που με το φτηνό αντίτιμο της συντήρησης, μπήγουν τα νύχια στο πριβέ της ζωής των παιδιών τους. 
       “Εμείς είμαστε δεμένη οικογένεια”, άκουγαν από τη μαμά τους κάθε μέρα, κάτι που τους έκανε να διαισθάνονται ότι δεν τους είχε επιτραπεί να διαπεράσουν τα όρια που έθεσαν για τους ίδιους οι άλλοι, ορθόνωντας το ανάστημα της αυταρχικότητας. 
      “Δόξα τω Θεώ, έχουμε μαζί μας τα παιδιά…” Παιδιά γεμάτα εκδορές και μώλωπες στην ψυχή. Παιδιά με σημεία κακοποίησης του ονείρου τους. Παιδιά απόντα από τη ζωή. Μέσα στην πλήρη εξάρτηση μεγαλωμένα, ξέχασαν να κοιτάξουν κατά τη μεριά της αυτονομίας.           Μόνη έγνοια των γονιών ήταν να τους κόψουν τη φόρα. Καλυμμένη η ζωή με μια μυστική οικονομική συμφωνία, που κάνει ακόμα και την αλαζονεία να συγχωρείται, απλά επειδή είναι γονείς. 
      Ωστόσο η Αρετή, μόλις πήρε το πτυχίο της και κάπως είχε δει τι σημαίνει ζωή, τα’ βαλε με το σύστημα όπου την μεγάλωσαν και παρά τις πιέσεις των γονιών που κόμπαζαν ότι τα παιδιά μείνανε κοντά τους, σηκώθηκε κι έφυγε. Στην Αγγλία, για μεταπτυχιακό.
   Η Αρετή άρχισε να διώχνει τη σωρευμένη ανεπάρκεια και να ξεφεύγει από την υποβασταζόμενη ζωή. Συζούσε μ΄έναν συνάδελφό της, είχε πολύ ψηλό μισθό στη θέση της στο πανεπιστήμιο και πίστεψε επιτέλους ότι οι κανόνες του παιγνιδιού αλλάζουν.
     Αλλά η δεμένη οικογένεια, φύλαγε ακόμα τυρί στη φάκα της. Οι γονείς σηκώθηκαν και πήγαν στην Αγγλία με κλάματα και απειλές ότι αν δεν τους ακολουθούσε στην πατρίδα, αυτή θα ευθύνεται για το θάνατό τους. Οι πληγιασμένοι γονείς καταντούν νοσηροί. Την έφεραν πίσω. “Χωρίς εσένα δε ζούμε. Θα σου δίνουμε εμείς χρήματα. Να αναλάβεις το μαγαζί…” Η δεμένη οικογένεια σε δένει χειροπόδαρα, σε καθηλώνει για να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Η Αρετή καταχώνιασε τα πτυχία της. Σήμερα πουλάει υλικά οικοδομής. Οικογενειακή επιχείρηση. Δεν είναι κακό, αλλά θα μπορούσε να το κάνει και χωρίς απολυτήριο λυκείου. Έλα όμως που η δεμένη οικογένεια επιβάλλει σπουδαγμένα παιδιά. Πιέζει και πιέζεται. Και είναι αταξίδευτη. Ακινητοποιείται στο λιμάνι της από φόβο να βγει στ’ ανοιχτά. Μοιάζει με τα πλαστικά άνθη. Τίποτα δεν παθαίνουν. Δε μαραίνονται ποτέ, απλά γιατί δεν έχουν αληθινή ζωή.

      Οι γονείς δε ζουν πια. Κανένα από τα δυο παιδιά δεν παντρεύτηκε, αλλά ο Νίκος είχε οικτρή κατάληξη. Σήμερα είναι ένας θλιβερός τρόφιμος κάποιου ιδρύματος, όπου νανουρίζει την έκπτωτη βούλησή του. Δεν είχε ποτέ του δικό του επάγγελμα. Έζησε μέσα στο βαρετό εμπόριο υλικών οικοδομής, εθισμένος στην άπνοια της ζωής και βιδωμένος σε αδράνεια εξ αμελείας.
     Ήταν μια Πέμπτη όταν περνούσα τυχαία από το πατρικό τους. Μια μεγάλη επιγραφή “Πωλείται”, έμοιαζε με χάρτινο χαμόγελο της ζωής. Η δεμένη οικογένεια φροντίζει ώστε τα παιδιά να θεωρούνται εξαρτήματα της ευδαιμονίας των γονιών τους. Για πάντα.


Κατερίνα Μαυρομμάτη. 26. 2. 2015