Ένα ασυνήθιστο, πολύ ιδιαίτερο βιβλίο είναι η νουβέλα του Ηλία Μαγκλίνη , (εκδόσεις Μεταίχμιο), Η ΑΝΑΚΡΙΣΗ, ένα βιβλίο μικρό και τεράστιο που θα πρέπει να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες.
Ένας άντρας, που σήμερα είναι ο πατέρας της Μαρίνας, και που κάποτε είχε βασανιστεί από την Χούντα, φέρει αυτές τις δυο ιδιότητες να του πέφτουν πολύ βαριές, ώστε να μην καταφέρνει από τη μια να ξεχάσει τους εξευτελισμούς από τους βασανιστές του και από την άλλη να αρνείται να μιλήσει στην κόρη του για την αλήθεια του, παρά τις έντονες πιέσεις της.
Η Μαρίνα οργίζεται, εμμένει, ρωτά και ξαναρωτά τον πατέρα της σχετικά με τα κελιά του ΕΑΤ - ΕΣΑ, γνωρίζοντας λεπτομέρειες (όλα τα μαθαίνει από το ίντερνετ πια), τις οποίες θέλει ωστόσο να τις ακούσει από το στόμα του, να βεβαιωθεί για τον σωματικό πόνο και τον ψυχικό ευτελισμό. Εκείνος όμως, συγκρούεται μαζί της θεωρώντας μια δεύτερη σύληση αυτό που επιχειρεί η κόρη του, καθώς δεν αντέχει να θυμάται τα βιώματα εκείνα της φρίκης και της απανθρωπιάς.
Η Μαρίνα έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον πόνο του σώματος και είναι κάτι που το περνά μέσω της δημιουργίας της, έχοντας ως πρότυπο την Μαρίνα Αμπράμοβιτς, η οποία προκαλούσε με την παράξενη τέχνη της κακοποιώντας το σώμα της.
Η Μαρίνα φαίνεται να έχει μια ψυχαναγκαστική ροπή προς την αναζήτηση του μαρτυρίου του πατέρα της, ώστε μπαίνει σε μια ιεροτελεστία για να βουτήξει στα σκοτεινά χρόνια των κρατητηρίων της Χούντας, επιζητώντας να "γευτεί" ηθελημένα τον αφόρητο πόνο από τα βασανιστήρια, ώστε να τα συντρίψει. Συνεχώς επιχειρεί να γεφυρώσει το πελώριο χάσμα της γενιάς της από εκείνη του πατέρα της, όσο κι αν καταλαβαίνει ότι αυτό τον κουράζει αφόρητα.
Αποσπάσματα:
"Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που σ' ενοχλεί τόσο πολύ. Κι εγώ τρόμαξα όταν είδα τα αίματα και τις πληγές πάνω στο σώμα της, ακόμη τρομάζω, δεν θέλω να το σκέφτομαι, αλλά να σου πω κάτι, Κωστή; Η Μαρίνα είναι κάτι που ούτε εσύ ούτε, πολύ περισσότερο, εγώ είμαστε: επιζήσασα. Επιβιώνει. Ξέρει πώς να επιβιώνει, σε αντίθεση μ' εσένα κι εμένα. Κάποια στιγμή θα πάψει να αυτοτραυματίζεται. Είμαι σίγουρη. Και θα επιβιώσει. Στο κάτω κάτω, δες το και αλλιώς: είμαστε προοδευτικοί άνθρωποι ή όχι;"
"Να με λυτρώσεις; Εσύ θα με λυτρώσεις, Μαρίνα; Εσένα περίμενα όλ' αυτά τα χρόνια για να λυτρωθώ; Αχ, Μαρίνα, καταλαβαίνεις τι μου κάνεις; Το πιάνεις; Με βασανίζεις, Μαρίνα. Με βασανίζεις. Να το βγάλω από μέσα μου; Έτσι μου έλεγαν και οι στρατονόμοι, Μαρίνα, το ξέρεις; Βγάλ' το από μέσα σου, καημένε, να ηρεμήσεις μια και καλή. Με βασανίζεις, Μαρίνα. Μήπως θέλεις να καθίσω όρθιος στη γωνία; Να μην κοιμηθώ για μέρες; Θες να πέσω στο πάτωμα, να σηκώσω τα πόδια μου πάνω στο σκαμνί και να μου κάνεις φάλαγγα; Θα συνεργαστώ, Μαρίνα, θα συνεργαστώ! Δεν ξέπεσα έτσι εκεί μέσα, θα ξεπέσω τώρα, μ' εσένα".
Κ.Μ