Έπειτα από το εκρηκτικό ντεπούτο του ως επαγγελματία  συγγραφέα το 1919, ο Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ παγιωνόταν ολολένα και περισσότερο στο στερεότυπο του συγγραφέα της περιόδου που ο ίδιος είχε επονομάσει "Εποχή της Τζαζ". 

"...δεν το βρίσκω πολύ πιθανό να συνεχίσω να γράφω με τον ίδιο ρυθμό για τον νεανικό έρωτα. Η ετικέτα μού κόλλησε  από τα πρώτα μου γραπτά και έως το 1925".

"Άρχισα να κάνω εκπτώσεις στο γράψιμο μου για να μπορέσω να γράψω το “Γκάτσμπυ”. Αν ήταν επικερδές, θα τις είχα αρχίσει από πολύ καιρό πριν! Το δοκίμασα ανεπιτυχώς για τον κινηματογράφο. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι για έναν έξυπνο άνθρωπο το να γράφει εμπορικά είναι ίσως το δυσκολότερο πράγμα στο κόσμο".

Ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ αποτελεί έναν από τους κύριους εκπροσώπους της αποκαλούμενης "Χαμένης γενιάς" των Αμερικανών λογοτεχνών και αν δεν πέθαινε μόλις στα 44 του χρόνια, σίγουρα θα είχαμε πολλά ακόμα μεγαλειώδη έργα του. 

Από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ αυτά τα τελευταία αδημοσίευτα διηγήματα του Φιτζέραλντ, σε μετάφραση της Έφης Τσιρώνη, με τον τίτλο "Θα πέθαινα για σένα, και άλλα χαμένα διηγήματα", ένας θησαυρός που έμενε αδημοσίευτος επειδή ο συγγραφέας αρνιόταν να υποβληθούν τα διηγήματά του σε επιμέλεια.

Τότε που γράφονταν αυτά τα διηγήματα, ο συγγραφέας ζούσε κάτω από την φοβερή πίεση μεγάλων προβλημάτων, όπως η σχιζοφρένεια της γυναίκας του, ο εθισμός του στο αλκοόλ και η φυματίωση και όλα αυτά την εποχή της οικονομικής κρίσης της Αμερικής με το Κραχ του 1929.

Υπάρχει πάντα αυτό το ενδιαφέρον για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες είχαν γραφτεί αυτά τα διηγήματα, η αμερικάνικη κουλτούρα της εποχής, η αγωνία του συγγραφέα για θετική απάντηση από τους εκδότες και η απογοήτευση μετά  την άρνηση για έκδοση των βιβλίων του. 

Πολλά διευκρινιστικά στοιχεία φανερώνει στην εισαγωγή του βιβλίου η Ανν Μάργκαρετ Ντάνιελ, η οποία και έκανε την κατατοπιστική επιμέλεια του "Θα πέθαινα για σένα, και άλλα χαμένα διηγήματα".     

  Υπάρχουν ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου αρκετές φωτογραφίες του συγγραφέα καθώς και χειρόγραφά του, κάτι που καθιστά την έκδοση άκρως ενδιαφέρουσα.

"Έπρεπε επιτέλους να κάνει τις λέξεις αληθινές, να κάνει πράξη όλα όσα είχε σκεφτεί, ονειρευτεί, προσποιηθεί, διαταχθεί ή μπει στον πειρασμό να κάνει ποτέ της, να απαλλαγεί απ' οτιδήποτε επιδερμικό ή ασήμαντο στη ζωή της, να βρει επιτέλους τον δρόμο για την απόλυτη καθαγίαση, τον δρόμο για την απόλυτη ολοκλήρωση. Πιο ξεκάθαρο δεν γινόταν να είναι".

"Μπορείς να φανταστείς κάποιον που είχε τις καλύτερες εμπειρίες του κόσμου να μη θέλει άλλες - να μη θέλει τον έρωτα να είναι αληθινός; Μπορείς να το φανταστείς αυτό; Μέχρι και την ομορφιά σου φθονώ, επειδή τώρα είμαι μεγάλος - κάποτε όμως είχα όλα τα προσόντα για ν' αγαπήσω ένα κορίτσι σαν εσένα..."

"Όλη την ημέρα, όσο δούλευε, η Ατλάντα κατέστρωνε το ένα σχέδιο μετά το άλλο. Ήταν όμως σαν τον κατάδικο που σχεδιάζει να αποδράσει και πάντα αποσυντονίζεται από τον ήχο των κλειδιών στις κλειδαριές ολόγυρά του - ή από την ελπίδα ότι η λύτρωση θα ερχόταν έξωθεν, χωρίς προσπάθεια από μέρους του". (Αποσπάσματα από το διήγημα: Θα πέθαινα για σένα).

Κ.Μ