Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2019

"Είδα πέρα στο δρόμο μια νέα γυναίκα που έσερνε ένα καροτσάκι μ' ένα μωρό. Και βούρκωσα. Μπορεί να έχω και δυο δεκαετίες ακόμη μπροστά μου, σκέφτηκα. Τα καλά χρόνια όμως έχουν φύγει ανεπιστρεπτί κι εγώ σαν να μην τα χόρτασα". 

"Πόσο πάσχιζα να ανέχομαι τον δικό του εγωισμό, τις ιδιοτροπίες, τις εμμονές, τις απαιτήσεις του και πιο πολύ τη βαθιά αδιαφορία του για μένα".

"Απ΄τη ζωή στο όνειρο, στον ύπνο, στο θάνατο και πάλι στη ζωή. Και σήμερα και αύριο και πάντα. Όρθια ακόμη, εκνευρισμένη χωρίς κανένα λόγο. Από ώρα το ηθικό μου είχε πέσει πάλι. Πώς γίνεται και πέφτει; Πώς γίνεται και ανεβαίνει, σαν τον καιρό, απ' το χειμώνα στο καλοκαίρι, μέσα σ' ένα μισάωρο, τα πάνω κάτω".

"Και ξαφνικά μου ήρθαν σαν παφλασμός, ταραχή μεγάλη, τα μάτια των κοριτσιών μου. Της μικρής μου πρασινωπά. Της μεγάλης μου προς το μαύρο. Της μεσαίας μου προς το γκρίζο. Ωραία μάτια. Πότε να νοιάστηκα αυτά τα μάτια; Να κοιτάξω βαθιά μέσα τους, να προσπαθήσω να μαντέψω τι κρύβουν, τις ακυρώσεις, τις διαψεύσεις, όλα αυτά, τέλος πάντων (της σύγχρονης ορολογίας) που, όπως λένε, βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Πότε τις ρώτησα, όχι για το ένα και για το άλλο, αλλά για το Ένα και το Μοναδικό; Τους ξένους μόνο ξέρω να κοιτάζω και να προσπαθώ, τάχα μου, να τους ψυχολογήσω, να τους συμπονέσω. Άι να χαθώ. 'Ωρες ώρες δεν υποφέρω την εγωπάθειά μου, την υποκρισία μου μπορώ να πω. Αλλά και πάλι όχι υπερβολές. Μην είμαι και άδικη με τον εαυτό μου. Εγώ για τις κορούλες μου τα έδωσα και τα δίνω όλα".

"Κι εκεί, στην προσπάθειά μου να γλιτώσω απ' την τηλεόραση, μιας και το διάβασμα δεν με τραβάει, έπεσα με τα μούτρα, είπαμε, στον υπολογιστή, πασιέντζες ως επί το πλείστον. Και από τότε που συνδέθηκα με το ίντερνετ, εδώ κι έναν χρόνο, πλήρης η απασχόληση!"

 Η εξομολόγηση, η ψυχανάλυση, ο μονόλογος. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές. Ο κόσμος της ψυχής μιας ηλικιωμένης γυναίκας που ξυπνά και κοιμάται με παρέα της τη μοναξιά. Πολλές αφηγήσεις θυμίζουν κάτι που συμβαίνει εδώ κι εκεί, η πραγματικότητα είναι παρούσα και η πολυπλοκότητα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης είναι επίσης παρούσα.

Ο απολογισμός, οι πολλοί απολογισμοί, έρχονται μέσα από ενοχές και αιχμηρές αναμνήσεις. "Με όχημα το φέισμπουκ",  ξεκινά το ταξίδι της αλήθειας.

Αυτά που φαίνονται ξεκάρφωτα, καθόλου τέτοια δεν είναι. Κάθε φράση είναι μελετημένη, οδεύει προς την αναζήτηση του πριν, αυτό το πριν που καίει τα έσω. Προς το ταξίδι με προορισμό την αυτογνωσία μέσω της κάθε ανάμνησης. Δεν φοβάται να ομολογεί και να ομολογεί το ένα και το άλλο. Να εκτεθεί προς τον εαυτό της, να θυμηθεί βιώματα που κανονικά θα ήθελε να ξεχνούσε διά παντός. Όχι, δεν διστάζει να αποκαλύπτεται, να φανερώνει κάθε πονεμένη πτυχή της ψυχής της. 

   Το κείμενο ζωντανεύει τα τραύματα μιας γυναίκας που ταυτίζεται με τόσες άλλες της σημερινής εποχής, παρόμοιες προσωπικότητες, παρόμοιες μύχιες σκέψεις, ίδιες σχεδόν ζωές, ίδιες ντροπές. 

Από τότε που πρωτογνώρισα την "Αρχαία σκουριά", στα νιάτα μου, διαβάζω κάθε βιβλίο της Μάρως Δούκα με πάντα το ίδιο ενδιαφέρον και πάντα με την ίδια απόλαυση. Ομολογώ ότι ο τίτλος "Πύλη εισόδου", με παρέπεμπε σε άλλου είδους κείμενο, αλλά αυτό το συγκεκριμένο τελικά ήταν μια έκπληξη. Και μια αποκάλυψη. 

Κ.Μ