Νομίζω ότι "Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ" είναι το καλύτερο βιβλίο του Χωμενίδη. Και για το ενδιαφέρον θέμα του, αλλά και για την τέχνη της γραφής του. Εξαιρετικά μεστό κείμενο, με αναφορές ιστορικές και λογοτεχνικές, με χαρακτήρες ζωντανούς διαμέσου των ανθρωπίνων  παθών, με πρόσωπα υπαρκτά, (η Εύα Πάλμερ γίνεται Ήβη στο βιβλίο),  με παραστατικές περιγραφές και έντονα συναισθήματα, με αγωνίες υπαρξιακές ως προς τη δημιουργία και συγκεκριμένα την ποίηση, (ο Άγγελος Σικελιανός γίνεται Πάρης).  

Ωστόσο παραμένουν κάποια κενά στην ιστορία του ζευγαριού και του γάμου τους, καθώς η μυθοπλασία καλύπτει μεγάλο μέρος της αφήγησης.

Ο φοίνικας, το εμβληματικό πουλί του "σοφού παιδιού" θέτει ερωτηματικά σχετικά με την ποίηση και τους ποιητές.  Σχετικά με την Ελλάδα και την νεότερη ιστορία της. Διαβάζοντάς το σε παρακινεί να ανατρέξεις σε πληροφορίες για τα ιστορικά πρόσωπα που αποκτούν ξανά ζωή στις σελίδες του Χωμενίδη. 

Θα έλεγα ότι ο Φοίνικας "νίκησε" την Νίκη, το βιβλίο που είχα αγαπήσει τρελά, το βιβλίο της  ιστορίας της μάνας του συγγραφέα και της ιστορίας της Ελλάδας.  Εδώ πηγαίνουμε πίσω στο 1860 και συναντούμε προσωπικότητες ιστορικές, φτάνοντας στο 1930 περίπου.

Ένα εξόχως καλογραμμένο και φιλόδοξο μυθιστόρημα, ύμνος στην ποίηση και στους λογοτέχνες της Ελλάδας,  παρά τις πολιτικές ανωμαλίες της χώρας. 

K.M