"O Δύτης" τελειώνει με ένα θέμα που ενώ το ήξερα, είχα διαβάσει κάπου ότι αυτό γινόταν έτσι, ομολογώ ότι προχωρώντας την ανάγνωση, όταν έφτασα προς το τέλος και κατάλαβα ότι περί αυτού επρόκειτο πράγματι, καθηλώθηκα στον καναπέ, ευχόμενη να μην άκουγα τον παραμικρό θόρυβο, κι αν ακόμα μου χτυπούσαν το κουδούνι δεν θα άνοιγα.

Οι σκληρές περιγραφές του βιβλίου κορυφώνονται στις τελευταίες σελίδες, κι αν κάποιος  έχει διερωτηθεί γιατί ένας τίτλος που παραπέμπει σε θάλασσα, σε βυθό, σε κατάδυση, να έχει στο εξώφυλλο ένα τρωκτικό, ας διαβάσει το βιβλίο και αν έχει γερά νεύρα θα αντέξει την τρομακτική έκρηξη που θα του συμβεί.

To βιβλίο το τελειώνεις σε λίγες ώρες, αλλά το μετά διαρκεί πολύ περισσότερο. Μέρες. Σου γεννά ένα σωρό συναισθήματα με πρωταρχικό το θυμό και την αηδία για το ανθρώπινο είδος και κάπου μπορεί και να αμφιβάλλεις για το αληθές της αφήγησης, αλλά ναι, αυτό ήταν κάτι που το συνέλαβε (μάλλον κατά τον Μεσαίωνα) ανθρώπινος εγκέφαλος.

Δεν σ' αφήνει ανάσα να πάρεις, οι σελίδες βγάζουν ανατριχίλα και ένταση, που λες δεν είναι δυνατόν, κι όμως...

Δεν μπορώ να πω "αυτό το βιβλίο μου άρεσε" ή "δεν μου άρεσε". Εδώ πρόκειται για κάτι άλλο. Δεν γίνεται να σου αρέσει αυτό που διαβάζεις, αλλά σου αρέσει ο συγγραφέας,  χωρίς να τον γνωρίζεις προσωπικά. Τον συγχαίρεις, τον κατανοείς. Δεν έγραψε κάτι απλό, κάτι αστυνομικό, κάτι σύνηθες. Εδώ το νουάρ παίρνει αποχρώσεις από το σκότος και τη βία, τη φρίκη και τη θηριωδία, το ζόφο και την παρανόηση.

Δεν στέκομαι στην ιστορία  και τι ψάχνει ο Κρις Πάπας, ο ντετέκτιβ και τι συμβαίνει κατά την παρακολούθηση μιας γυναίκας. Μια συγκλονιστική πλοκή μπορεί να ξεκινά από μια καθόλου συγκλονιστική ιστορία, αλλά η γλώσσα, άκρως λογοτεχνική, κάνει τη γραφή συγκλονιστική. Ο Μίνως Ευσταθιάδης είναι λογοτέχνης. 

Διαβάζοντας και προχωρώντας προς την τελευταία σελίδα, καταλαβαίνεις ότι εδώ δεν έχει να κάνει με το να μάθεις τελικά τι γίνεται, κι αν ακόμα το μαντέψεις, όπως εγώ, τότε το διαβάζεις με ακόμα μεγαλύτερο τρόμο.  Κλείνοντας την τελευταία σελίδα, ξανακοιτάζεις το εξώφυλλο και πια δεν το βλέπεις με την ίδια ματιά όπως το πρωτοείδες.  Ο τυφλοπόντικας δεν είναι πλέον ο ίδιος.  Σε τρομάζει. Ανατριχιάζεις στην όψη του. 

Εδώ δεν σε τρώει η αγωνία για να ανακαλύψεις τον δολοφόνο ή κάτι άλλο. Εδώ ανακαλύπτεις τη γραφή, την τόλμη, τον συγκλονισμό, την έκπληξη. Γιατί να φτάνει ως την άκρη του παράλογου, της τρέλας και του σαδισμού ο ανθρώπινος νους; Γιατί η ανθρωπότητα εγκληματεί με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο; Γιατί ο πόνος να είναι το ζητούμενο; Γιατί όλα αυτά;

Γιατί να το διαβάσετε αυτό το βιβλίο; Απλά διαβάστε το. 

Κ.Μ