Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018

    Mου το πρότειναν στον Ιανό. Το πήρα χωρίς δισταγμούς, αφού ξέρω ότι εκεί ξέρουν.

    Τρία ηθογραφικά διηγήματα που σε φέρνουν μπροστά στην εξαιρετικά ευδαιμονική ευαισθησία, ένα εντέχνως δοσμένο κείμενο, μια αφήγηση που βάζει δυναμίτιδα στις λέξεις. 

    Πάντα εκτιμούσα ιδιαίτερα τους Σέρβους συγγραφείς, αλλά με τον Lazar Lazarevic (1851 - 1891), νιώθω τι θα πει επιτυχία στο γράψιμο, παρότι γιατρός το επάγγελμα, παίρνει πρώτη θέση στη λογοτεχνία και θα τον έβαζα ανάμεσα στους κλασικούς, δίπλα στον Τσέχωφ και τον Παπαδιαμάντη.

      Οι λαϊκές ψυχές περιγράφονται με έντονο ρεαλισμό και στα τρία διηγήματα, αλλά το πρώτο με τον τίτλο "Στις όχθες του Σάβου", σε κάνει να δακρύσεις με την συγκλονιστική περιγραφή της άγριας φουρτούνας στην ψυχή του πατέρα, που βλέπει το γιο του να γυρίζει από τον πόλεμο με κομμένο πόδι, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθείς τη θύελλα σιγά σιγά να καταλαγιάζει και να φτάνει στην ηρεμία. Καταλήγοντας στην αποδοχή μιας σκληρότατης πραγματικότητας που άλλο δεν μένει παρά να νικηθεί από την ανθρώπινη φύση. 

Είναι από τα βιβλία που θα το έβαζα στο ξεχωριστό ράφι για να ξαναδιαβαστεί και πάλι

Κ.Μ