Ξεχειλίζει από συγκινητική εκμυστήρευση για την αβάσταχτη απουσία της μητέρας, αυτό το βιβλίο του αγαπημένου μου Αλεξάκη. Είναι η μνήμη που παγιδεύει την αστήρευτη αγάπη ακόμα και μετά το φευγιό, μετά τον θάνατο εκείνης, είναι η μνήμη που σε κάνει να θυμάσαι τα πάντα με λεπτομέρειες, τόσο που να μην μπορείς να την ξεχάσεις,  να αποτρέπεις την λήθη, ώστε να κρατήσεις την υπόσχεση ότι θα την ξεχάσεις, να την ξεχνάς κάθε μέρα.

Ζωντανεύουν διάλογοι, σκέψεις, αμφιβολίες, ενοχές, διαμέσου της αναμόχλευσης της μνήμης από τα παιδικά ως τα φοιτητικά και τα χρόνια της ωριμότητας. Στιγμές που χάθηκαν αλλά δεν ξεχάστηκαν.

Καθώς ανασυνθέτει ορμητικά τις αναμνήσεις του ο αφηγητής ψάχνει μια ευκαιρία σωτηρίας, διεκδικεί τη γατρειά από την απώλεια.

"Πίναμε τούρκικο καφέ, δεν ξέραμε άλλον τότε...   Μιλούσαμε δυο και τρεις ώρες. Ο διάλογος μας δημιουργούσε από μόνος του θέματα προς συζήτηση. Μου ήταν πιο ευχάριστο να κουβεντιάζω μαζί σου παρά με τους φίλους μου ή με τη Ρούλα. Το απεριόριστο ενδιαφέρον σου για οτιδήποτε με απασχολούσε, μου επέτρεπε να σου λέω σχεδόν τα πάντα.....
..... Με είχες αφήσει να εννοήσω ότι οι σχέσεις σου με τον πατέρα μου δεν ήταν ικανοποιητικές. Υποστήριζα ότι έπρεπε να χωρίσεις. Σε είχα δει κάποτε να κλαις... σκυμμένη στα γόνατά σου".


"Τα σχόλιά σου ήταν περιορισμένα και κάπως επιφυλακτικά σαν να μην θεωρούσες τον εαυτό σου αρμόδιο να με κρίνει ή σαν να ήθελες να μου μεταδώσεις λίγη από τη μετριοφροσύνη σου...
Ίσως επεδίωκες να με προστατεύσεις από μελλοντικές απογοητεύσεις ανάλογες με αυτές που είχες υποστεί εσύ. Η ζωή σε είχε αναγκάσει να παραιτηθείς από τα σχέδια που έκανες όταν ήσουν νεαρή". 

"Ο πατέρας μου δεν συζητούσε ούτε μ' εμάς ούτε μ' εσένα λες και ήταν θυμωμένος με την οικογένειά του". 

"Για πρώτη φορά συλλογίστηκα ότι η απόσταση που μας χώριζε ήταν πιο μεγάλη για σένα".


"Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα"...  Τι φράση κι αυτή! Δεν ξεχνιέται.

Κ.Μ