Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

"Toύτο το βιβλίο δεν το χαρίζω. 
Το πετάω μ' οργή κατάμουτρα
στον άνθρωπο που στέκεται στον...
γκρεμό της Ακρόπολης και βρίζει 
τη Ζωή με τα λόγια:
     "Βαρέθηκα τη Ζωή!..."






Για μισό περίπου αιώνα στον υποβλητικό βράχο της Σπιναλόγκας περπάτησαν, ερωτεύτηκαν, μαρτύρησαν αλλά επιβίωσαν άνθρωποι που προέρχονταν από την "απέναντι όχθη", θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Στο καστρόχτιστο νησί του Μεραμπέλλου, σ΄ένα χώρο ταυτισμένο με την προκατάληψη, έχτιζαν τη ζωή τους από την αρχή οι εκτοπισμένοι, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τις κοινωνικές αντιξοότητες, ώστε να προετοιμάσουν μια αξιοπρεπή αποχώρηση από τον "επίγειο παράδεισο".  (από το οπισθόφυλλο).




"Έπαψα τότες να καθρεφτίζομαι. Μίσησα και τσάκισα όλους τους καθρέφτες. Δε χωρούσε αμφιβολία.... .... Τούτ' η κοπελιά δεν κατέχει πού πάει... Μην ξεχάσεις και πεις πως είν' επαέ η Σπιναλόγκα για θα καταλάβει.... Δεν περνά εύκολα η λέξη Σπιναλόγκα απ' το λαρύγγι τ' ανθρώπου".

"Στις αρχές είχα πιστέψει πως όλη μου η ζωή θα περνούσε να σκέφτομαι τη δυστυχία μου. Αλλά αυτό είναι αδύνατον. Η ανθρώπινη αθλιότητα δεν έχει όρια. Με όλα συμβιβαζόμαστε. Όσοι δεν μπορούν να συμβιβαστούν αυτοί πεθαίνουν".


"Σήμερα είμαι λιγότερο ερωτευμένη... Όπως καθόμαστε και κουβεντιάζαμε, δεν ξέρω πώς παρατήρησα έξαφνα πως τα χείλη του ήταν σκισμένα και επάνω εκεί τριγυρνούσε επίμονα μια μύγα... Η καρδιά μου μεμιάς είχε φτωχύνει. Εκείνος μιλούσε υψηλές θεωρίες και την έδιωχνε. Εγώ κρατήθηκα και δεν του είπα: "Μ' όσα κι αν λέμε, δυστυχισμένε, είμαστε ψοφίμια. Οι μύγες το κατάλαβαν, αλλά εμείς, αδύνατο φαίνεται να το καταλάβομε επιτέλους".


Ένα βιβλίο τολμηρό, γραμμένο εν θερμώ, σηκώνει "σιδερένια κι ανελέητη γροθιά" στην ανθρωπότητα, σε όσους θα συγκινηθούν από μια βιαστική επίσκεψη στο νησί των λεπρών.

"Η άρρωστη πολιτεία" της Γαλάτειας Καζαντζάκη δημοσιεύτηκε το 1914 και η "Σπιναλόγκα" του Θέμου Κορνάρου εκδόθηκε το 1933.

Κατά τα άλλα, εμείς περιμέναμε μια Αγγλίδα δημοσιογράφο να γράψει στα αγγλικά "το Νησί", να γίνει σήριαλ, να το δούμε στην τηλεόραση για να συγκινηθούμε και να μάθουμε δυο αλήθειες για τη βασανιστική ζωή των ανθρώπων της Σπιναλόγκας.   

   "Εμείς πια είμαστε βάρος στη γη; Το θέλαμε να το πάθομε;.. Δεν έχομε εμείς ψυχή;"

"Γιατί οι λεπροί της Σπιναλόγκας είναι κάτι παραπάνω από ζωντανοί: οι πραγματικοί εχτιμητές της αξίας της ανθρώπινης ζωής".

Κ.Μ