Aυτά τα δυο βιβλία τα λατρεύω, τα διαβάζω ξανά και ξανά.
                              Στην ποίηση του  Eliot (δίγλωσση έκδοση), μπορώ να πω ότι η
                             μετάφραση της Παμπούδη είναι σε πολλά σημεία ακριβέστερη
                             από εκείνη του Σεφέρη.

                             Ένα παράδειγμα:

         The moment of the rose and the moment of the yew-tree
         Are of equal duration.
        O Σεφέρης το μεταφράζει:
       Η στιγμή του τριαντάφυλλου και η στιγμή του κυπαρισσιού
       'Εχουν την ίδια διάρκεια.

      Πιο ποιητικό και πιο ακριβές είναι της Παυλίνας Παμπούδη:
      Η στιγμή του ρόδου και η στιγμή του σμίλακος
      Είναι ίσης διάρκειας.

(Η λέξη yew-tree  δηλώνει τη μονιμότητα, ο σμίλακας είναι αειθαλές κωνοφόρο φυτό,
που ο ποιητής το αντιπαραθέτει με τη βραχεία ζωή του τριαντάφυλλου, για να μας αποδείξει την ίδια  διάρκεια της στιγμής τους).

Όσο για τον μεγάλο Νάνο Βαλαωρίτη, δεν είμαι άξια να κάνω καμιά κριτική για την ποίησή του, μόνο θα επαναλάβω αυτό που είπε ο ίδιος σχετικά με την έμπνευση:

"Πώς εμφανίζεται ένα ποίημα ξαφνικά;... Δεν είναι το υποσυνείδητο που ευθύνεται για να γραφτεί ένα ποίημα, δεν είναι μια φράση που έρχεται, αλλά τον σημαντικότερο ρόλο στην ποίηση παίζει η γλώσσα, γιατί για να ξεκινήσει ένα ποίημα, η ίδια η γλώσσα είναι που εκφράζεται, με έναν οντολογικό τρόπο".

"Στο Σαν Φρανσίσκο η προφορική ποίηση άνθιζε, υπήρχαν κάθε βράδυ γύρω στις πενήντα αναγνώσεις ποιημάτων, ήταν φοβερό, σε όλη την πόλη".

Εκεί θα ήθελα να ζω!