To κάθε σου κομμάτι χώρια. Μισό νότος και μισό βορράς. Πονάνε και τα δυο. Το ίδιο και τα δυο υποφέρουν που είναι έτσι χωρισμένα. Ξένα ονόματα ακαταλαβίστικα που δολοφόνησαν τα δικά μας και βλέποντάς τα στροβιλίζεσαι μέσα στο σατανικό κενό  όπου βουλιάζεις ολοένα και βαθύτερα συγκρατώντας με βία την οργή που σε κάνει να κόβεις στα δυο τον εαυτό σου, τον ένα εαυτό σου να τον κάνεις δυο... Πώς να μη σε χαρακώνει η ψυχική αναστάτωση προκαλώντας μέσα σου εγκοπές που κάνουν το νου σου να τινάζεται;