Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

                                                 Η Κύπρος είναι μοναχική.


     Μεγάλωσα με παιδιά της γειτονιάς που πήγαιναν σε άλλο σχολείο από το δικό μας, το τούρκικο. Εκεί τους μάθαιναν ότι η Κύπρος είναι τουρκική και θα την έπαιρναν πίσω γιατί τους ανήκε από πάντα. Εμείς διδασκόμασταν ότι οι αρχαίες επιγραφές μαρτυρούσαν πως η Κύπρος ήταν και θα παρέμενε ελληνική.

     Οι ανθρωπολόγοι ισχυρίζονται ότι η καταδίκη σε συντρίμια ήταν αναπόφευκτη αφού η θέση του νησιού ευθύνεται ώστε ο τόπος να παραδέρνεται αιωνίως θολωμένος από εκρηκτικές έχθρες. Είναι ένα μέρος εντελώς αποκομμένo από τους γύρω γείτονές του, κυρίως επειδή πρόκειται για μουσουλμάνους ως επί το πλείστον, πράγμα που θεωρείται από όλους παράταιρο με τον ελληνικό πολιτισμό, (αν και η βασική κουλτούρα είναι σχεδόν ίδια).
    Οι γεωλόγοι πάλι λένε ότι όπως το νησί αναδύθηκε μετά από σύγκρουση της Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας,  σε μερικά εκατομμύρια χρόνια θα ξανασμίξει πάλι με τις διπλανές στεριές και έτσι πιθανόν να καταστεί ένας ειρηνικός τόπος. Μέχρι τότε όμως, θα σφαζόμαστε τραβολογώντας την καρδιά μας ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.

      Όταν λοιπόν συμβαίνει οι άλλοι να λένε την αλήθεια για εμάς, γινόμαστε θηρία και κάνουμε επίθεση για να αμυνθούμε. Και ειδικά αν κάνουν το ατόπημα ν' αναφερθούν στα λάθη μας, όχι μόνο δεν τα παραδεχόμαστε, αλλά φωνάζουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μας σεβαστούν(;). Ίδιον των Κυπρίων αυτό, ξεκινά από τον πάτο της Ιστορίας μας, όταν μόνο κατακτητές κυρίως πέρασαν από εδώ, βάρβαροι, σαρακηνοί, πειρατές και κουρσάροι.

    Μας κακοφάνηκε που μια τηλεθεάτρια από την Ελλάδα, εξέφρασε μια πραγματικότητα παραδεχτή από το παγκόσμιο. Η εκπρόσωπος του λαού (όπως λανθασμένα νομίζει η δημοσιογράφος) της φώναξε με ανάρμοστη, σχεδόν πρωτόγονη αγριάδα, με παιδιάστικο αίσθημα αδικίας, και με ψευτοκλαψούρισμα αηδιαστικό: “Σεβαστείτε μας επιτέλους”.
   Όποιος φωνάζει, όποιος μπορεί να φωνάζει, και μάλιστα από οθόνη που απευθύνεται σε εντελώς απαίδευτους κυρίως θεατές, θεωρεί πως έχει και δίκαιο. Και σιγά μην μείνουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας εδώ, σ’ αυτό το κουκιδάκι γης, να τσακώνονται οι πάντες για τα χάλια του παρελθόντος.

     Στα σχολεία μας έγινε χαμός για να μη βάλουμε στα βιβλία μας ποιήματα Τούρκων, λες και η ποίηση έχει πατρίδα. Λες και θα μολυνθούν τα παιδιά μας από την τούρκικη καλλιέργεια του πνεύματος.
   
   Τις προάλλες, μια κυρία της οποίας ο σύζυγος διαγνώστηκε με καρκίνο μου δήλωσε με στόμφο: “Ο Θεός καλά κάνει να στέλνει τούτη την αρρώστια μόνο στους Τούρκους, όχι σ’ εμάς”. Σαν μεγαλόστομη παροιμία, σαν απόφευγμα της χριστιανοσύνης. Ο Θεός αγάπη εστί. Αγάπη για ποιούς; 
     Δεν ανεχόμαστε καν το γεγονός είναι οι Τούρκοι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο νησί δεν είναι λιγότερο Κύπριοι από τους Χριστιανούς.

     Δεν μας αρέσει που η ποιότητά μας σε κάποια θέματα είναι κάτω από το μέτριο ως τα όρια του γελοίου. Αντιδρούμε επειδή μια καταξιωμένη ταλαντούχα Ελληνίδα ηθοποιός δήλωσε ότι όσα είδε από Κύπρο στην τηλεόραση ήταν κακά σενάρια και προχειρότητες. Και ότι οι ηθοποιοί που έρχονται από Ελλάδα για κυπριακά σήριαλς, δεν περνάνε καθόλου καλά. Της βροντοφωνάξαμε να σηκωθούν να φύγουν. Και μάλιστα βρίσαμε (στα τούρκικα).

    
Κατερίνα Μαυρομμάτη.