Για το βιβλίο "Η ενοχή των αθώων"
Διάβασα αυτές τις μέρες, ένα σπουδαίο μυθιστόρημα εμπνευσμένο απ' τη μάχη της Κρήτης και σας το προτείνω κι εσάς. Το υπογράφει η Κατερίνα Μαυρομμάτη, ένας άνθρωπος που ξεχώρισα εδώ απ' την αρχή που βρεθήκαμε. Το βιβλίο είναι συγκινητικό, σταμάτησα πολλές φορές σε διάφορα σημεία του σκεπτόμενη τι όμορφα που γράφει η συγγραφέας του κι επιπλέον επίκαιρο: οι πόλεμοι δυστυχώς δεν λείπουν απ' την εποχή μας. Η Κατερίνα κατάφερε ν' αναδείξει όλες τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των εμπλεκομένων, να είναι δίκαιη με θύτες και θύματα και να προσεγγίσει τα ιστορικά γεγονότα με ακρίβεια κι ευαισθησία. Πολλές ζωές καταστράφηκαν τότε, πολλές καταστρέφονται και σήμερα. Το θέμα είναι τι κάνουμε κι εμείς γι' αυτό. Της εύχομαι το βιβλίο της να είναι καλοτάξιδο, της αξίζουν πολλά μπράβο και να ξέρει πως άγγιξε πολλές δικές μου ευαίσθητες χορδές με την κρητική διάλεκτο που χρησιμοποίησε και τα μέρη που αναφέρει. Συγχαρητήρια Κατερίνα μου!
Να κι ένα ενδεικτικό απόσπασμα:
"Δεν καταλάβαινα πως γίνεται από έναν καλό άνθρωπο -γιατί εγώ για καλό τον λογάριαζα τον στρατιώτη, που τότε δεν ήξερα το όνομά του, εκείνον που μας έκαψε με το “Καλή Μέρα”, πως γίνεται να ξεπετάγονται μέσα από την καρδιά του και σάπια πράγματα.
Κι αν απλώς δεν έκανε τίποτε παραπάνω παρά να υπακούει σ' ένα ελεεινό σύστημα, τότε γιατί αφέθηκε σε τέτοια απροθυμία να μας κάνει κακό; Αν οι πεποιθήσεις της χώρας του πήγαζαν από ένα εντελώς σαθρό καθεστώς, πως η ψυχή του γεννούσε τέτοια ευαισθησία; Όλες αυτές οι σκέψεις με άρπαζαν αργότερα, όταν είχαν τελειώσει όλα αυτά και με στρίμωχναν μέσα σε ένα ατσάλινο περιτύλιγμα. Τίποτε άλλο δεν θα μου άφηναν πια, εξόν από την αίσθηση πως ο πόλεμος δεν είναι παρά μια ντροπή. Ο πόλεμος ζει έξω από τη ζωή".
“Η ενοχή των αθώων”, Κατερίνα Μαυρομμάτη, εκδόσεις “Κέδρος”, 2014.