ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ

Οι δαντέλες

       Εκείνη την Πέμπτη στις οκτώ το βραδάκι, η Μυρτώ πήγε για να δει το σπίτι της Γλυφάδας που πουλιόταν. Η απόφασή της να το πάρει προτού ακόμα το δει, είχε ραντιστεί με πολλές σταγόνες ανεξήγητης σιγουριάς. Σαν να είχε κουρδιστεί καλά καλά η καρδιά της και ήταν έτοιμη να αφεθεί στο πιο μαγικό παιγνίδι. 

         Η αντικειμενική αξία του σπιτιού ήταν πολύ μεγαλύτερη, αλλά οι ιδιοκτήτες είχαν άμεση ανάγκη από μετρητά. Έχασαν τη δουλειά τους, τους ήταν πια αδύνατο να συντηρούν τη μονοκατοικία. Τα παιδιά αποφάσισαν να φύγουν από την Ελλάδα και ήδη κατάφεραν να εξασφαλίσουν τη ζωή τους στο εξωτερικό. Οι γονείς θα έμεναν σ’ ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο, πενήντα τετραγωνικά που είχαν κληρονομήσει κάποτε, μια χαρά τους αρκούσαν πια.

        Σε κάποια στιγμή, εκεί που παρατηρούσε τους διάφορους χώρους του σπιτιού, το βλέμμα της Μυρτώς έπεσε σ’ ένα καρεδάκι στο τραπέζι του σαλονιού. Ήταν σίγουρη ότι το ήξερε, το αναγνώρισε αμέσως, αλλά πάλι, σκέφτηκε ότι τα ίδια σχέδια υπάρχουν παντού.

         “Σας αρέσουν οι χειροποίητες δαντέλες βλέπω!” 

Η ιδιοκτήτρια εξήγησε ότι είχε τρέλα με τα σεμεδάκια και κατά καιρούς αγόραζε από γυναίκες που έπλεκαν με το βελονάκι.

    “Αλλά το συγκεκριμένο, όπως κι εκείνα εκεί στο σύνθετο, έχουν τη δική τους ιστορία. Σώθηκαν από μια μεγάλη πυρκαγιά που αφάνισε ένα σπίτι στην Αργυρούπολη. Όταν μπήκαν οι πυροσβέστες για να βγάλουν από τις φλόγες μια γιαγιά, αυτή είχε προλάβει να αρπάξει κάμποσα από τα αριστουργήματά της. Τα είχε κρύψει κάτω από τα ρούχα της, μ’ έναν τρόπο αξιοθαύμαστο. Αλλά στο νοσοκομείο, οι συγγενείς της δεν είχαν αναζητήσει τίποτε, καθώς πίστευαν ότι όλα χάθηκαν στη φωτιά. Η γιαγιά δεν άντεξε και έσβησε, χωρίς να μπορέσει να μιλήσει σε κανέναν για τις διασωθείσες δαντέλες της". 

       Η Μυρτώ ένιωσε την καρδιά της να αλλάζει ρυθμούς και ένταση. Αυτή η ιστορία μοιάζει μ’ εκείνη της γιαγιάς της και αυτές οι δαντέλες με τις δικές της!

         “Ξέρετε σε ποιο νοσοκομείο την είχαν μεταφέρει τότε;” 

        Μπορεί να ήταν μόνο μια απλή σύμπτωση, αλλά η Μυρτώ έπρεπε να εξακριβώσει την ταυτότητα όλων αυτών των σπάνιων εργόχειρων. 

     “Στο Ασκληπιείο Βούλας. Όταν είχε πεθάνει η κακομοίρα, δεν ανέλαβε κανείς να παραδώσει σε κάποιο συγγενή τις δαντέλες της, κάπου παράπεσαν από το προσωπικό και ξεχάστηκαν”.

         Σ’ αυτό το νοσοκομείο έσβησε η γιαγιά της. Τώρα εξηγείται το όνειρο που είχε δει και το θυμόταν τόσο έντονα όλη τη μέρα σήμερα. Η γιαγιά καθισμένη στην πολυθρόνα της να πλέκει με το βελονάκι και γύρω γύρω τεράστιες φλόγες να ρουφούν τα πάντα, ενώ εκείνη ατάραχη συνέχιζε το εργόχειρό της λέγοντας στην εγγόνα της: “Κάποτε θα τα πάρεις εσύ και θα χαίρεται η ψυχή μου. Εγώ δε θ’ αφήσω να φύγουν όλα από τα χέρια σου Μυρτώ μου. Τα πράγματα όταν τα νοιάζεσαι, δε χάνονται…”

       “Πώς βρέθηκαν όμως εδώ;” Δεν πρόλαβε να το ρωτήσει όταν άκουσε την κυρία που πουλούσε το σπίτι της, να εξηγεί:

      “Αυτές τις δαντέλες τις είχα βρει σε μια αντικερί. Εκεί έμαθα την ιστορία τους και μάλιστα για καιρό μύριζαν καπνίλα. Μια νοσηλεύτρια τα είχε πάρει στην ιδιοκτήτρια της αντικερί, η οποία ήταν φίλη της καρδιακή. Της αποκάλυψε ότι ανήκαν σε ασθενή που απεβίωσε...

       Δεν έχω πού να τα βάλω στο μικροσκοπικό διαμέρισμα που θα πάμε. Εξάλλου κανένα από τα παιδιά μου δε τα θέλει, τα θεωρούν ντεμοντέ, όσο όμορφα κι αν είναι, δεν έχουν τι να τα κάνουν λένε…. Λοιπόν τι σκέφτεστε για το σπίτι; Σας άρεσε;” 

      Εκείνη θεωρούσε ήδη ότι αυτή η πευκόφυτη γειτονιά κοντά στη θάλασσα, ο ήσυχος δρόμος με τα φαρδιά πεζοδρόμια, ο καταπράσινος κήπος με τα δέντρα και τα πουλιά και βέβαια η κατοικία με τις δροσερές βεράντες και τους άνετους χώρους, ήταν ό,τι ζητούσε.             Αλλά τώρα είχε ένα ακόμα λόγο για να αγοράσει αυτό το σπίτι της Γλυφάδας. Η ψυχή της γιαγιάς της, θα πρέπει να ήταν που την είχε οδηγήσει ως εκεί.

Ξαφνικά είδε κάτι σαν οπτασία. Στην πολυθρόνα δίπλα από το τζάκι, ήταν εκείνη, πλέκοντας με το βελονάκι της. Και σαν να άκουσε τη φωνή της γελαστή: 

“Με όλες μου τις ευχές Μυρτώ μου!”

Κατερίνα Μαυρομμάτη. 2. 4. 2015

Η δαντέλα της φωτό είναι από τα χέρια της μαμάς μου, που σήμερα θα είχε τα γενέθλιά της... Ένα κομμάτι από την "χειροπιαστή" αγάπη που άφησε εδώ.