Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014



Ευχαριστώ από καρδιάς την αγαπημένη Γωγώ Ατζολετάκη για τη μοναδική της απαγγελία του ποιήματός μου για το φθινόπωρο. Kάθε Κυριακή βράδυ στις 9.00 ακούμε

                                   "Αχ τι καλά που είν' εδώ", στον Alpha 989 ...





Δεν έχω δει εποχή άλλη, γεμάτη δισταγμούς!
Πότε καμαρώνει για τις παρορμήσεις,
κληρονομιά από το καλοκαίρι,
και πότε αρέσκεται στα πιο γήινα.
Μεταμφιέζεται σε ξεφυλλισμένα δέντρα,
σέρνοντας εκείνο το γκριζοκίτρινο μανδύα …
Συντονίζεται με το χρόνο, ή αναλώνεται
γεμίζοντας θραύσματα ορίων εποχών.
Τα παίζει όλα για όλα!
Παριστάνει το καλοκαίρι, κι αμέσως μετά,
με μια δρασκελιά, μπαίνει στο χειμώνα.
Από τη θάλασσα μένει ο αφρός,
από τον ουρανό, η σκοτεινιά στα νέφη.
Και στις βουνοκορφές αφήνει το χαλασμένο φως,
τοπία θολά, ξεθωριασμένοι κάμποι,
πάλι να  ζητιανεύουν υγρασία,
πότε να μουσκέψουν στην πρωτοβροχή.   


Μπερδεμένη εποχή!
Την είδα να βουτά σε γαλάζια νερά,
να φθίνει τους καρπούς, μαζί με την πρωινή τεμπελιά.      
Να μαραίνει τα σταφύλια, τα ρόδια στις παλιές αυλές.
Ξεχύνεται ακράτητο το φθινόπωρο!
Ερμαφρόδιτο, ξαφιασμένο.
Το καλοκαίρι δεν τ’ αφήνει,
και το χειμώνα τον ποθεί.
Σαν άστεγος γυρνά εδώ κι εκεί,
άτσαλα, χωρίς έκφραση, με χίλια χρώματα.
Περνά από λιακάδες του Σεπτέμβρη,
τρίζει απάνω στα ξερόφυλλα τ’ Οκτώβρη,
ηδονίζεται στις καταιγίδες του Νοέμβρη.


“Μα πού κατοικείς εσύ;” το ρώτησα.
Και το φθινόπωρο μου αποκρίθηκε,
τούτη τη φορά δίχα δισταγμό:
“Καλοκαιρίας και Χειμώνος γωνία”.

Κατερίνα Μαυρομμάτη. 26. 10. 2014