Παρασκευή 17 Ιουλίου 2020

"ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Η ΚΟΛΑΣΗ" από τον Κωνσταντίνο Τζαμιώτη, εκδόσεις Μεταίχμιο, ένα βιβλίο από αυτά που λατρεύω ν' ανοίγω για ένα διάλειμμα από τα βαρετά της μέρας.

Σύντομες ιστορίες, έξοχες εκρήξεις, ζοφερός περίγυρος, ένα χρονικό μιας χώρας που τα έζησε όλα, που πληγώθηκε και πληγώνεται ακόμα, η Ελλάδα του 1821 και του σήμερα.
Μικρά, πολύ μικρά διηγήματα που συνδέονται και με τη ζωή του συγγραφέα, (μου θύμισε κάπως τον Σκαμπαρδώνη),  όλα σχεδόν περιβάλλονται από ένα αόρατο χιούμορ και μια σαρκαστική θυμηδία μέσα στην τραγικότητα των γεγονότων. Ιστορίες αυτόνομες που αποτελούν μικρούς αλλά γερούς πασσάλους για να στηρίξουν πάνω τους διακόσια χρόνια από τη ζωή μιας χώρας που ξεχειλίζει ανέκαθεν από πάθη και έρωτες και αίμα και πόλεμο.

Ένα ψηφιδωτό περίτεχνο και προσεγμένο από τον συγγραφέα ο οποίος αποδεικνύεται τεχνίτης της μικρής φόρμας, αναμειγνύοντας τη μυθοπλασία με τις παλιές αφηγήσεις, ώστε και οι 162 ιστορίες του να αποτελούν αληθινή λογοτεχνία. Μακριά από κάθε ηθικολογία, με σκωπτική διάθεση περιγράφει με αληθοφάνεια και μαστοριά τις εξελίξεις στις εποχές που αλλάζουν, στις νοοτροπίες του κόσμου και στις ατοπίες της ελληνικής πραγματικότητας.

Αυτά τα μικροδιηγήματα μοιάζουν με έναν τεράστιο πίνακα, ας πούμε τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι στην Σάντα Μαρία ντελλε Γκράτσιε στο Μιλάνο, μια τοιχογραφία εννέα μέτρων που κάθεσαι και κοιτάς μια μια όλες τις λεπτομέρειες, αλλά ατενίζοντας το έργο στο σύνολό του διαπιστώνεις πως είναι τελικά μια σκηνή στην οποία κάπου εκεί βρισκόσουν κι εσύ. Το βιβλίο μοιάζει εν τέλει με ένα αυτούσιο μυθιστόρημα με χοντρές πινελιές παραδοξολογίας και σαρκαστικής συμπεριφοράς της μοίρας πάνω στις ζωές των ανθρώπων.

Απόσπασμα από ένα διήγημα:

"Μερικά βιβλία είναι πιο ανθεκτικά από άλλα":

"Ένας καλός φίλος, γνωρίζοντας την αγάπη που τρέφουμε παιδιόθεν για τον μυθικό αθλητή δύναμης Ατσάλινο, βρήκε τον τρόπο να επισκεφτούμε στο σπίτι του και να τον γνωρίσουμε από κοντά. 
... Όπως μας εκμυστηρεύτηκε, σε κάποια ιδιωτική παράσταση στην οικία του παλαιού πρωθυπουργού Κόλλια, ο οποίος ήταν επίσης θαυμαστής του, οι καλεσμένοι τού ζήτησαν να κόψει ένα σωρό χοντρά βιβλία, μα εκείνο το συγκεκριμένο, όσο και αν προσπάθησε, ίσα που κατάφερε να το τσακίσει. Από περιέργεια ρωτήσαμε αν έτυχε να το διαβάσει, μιας και τόσα χρόνια μετά το φύλαγε ακόμη. Απάντησε πως ήταν άνθρωπος θεοσεβούμενος και ποτέ δεν θα τολμούσε έστω και να ξεφυλλίσει το βιβλίο ενός άθεου που ξανασταύρωνε τον Χριστό".

Κ.Μ