Αφηγήσεις και εξομολογήσεις, μαθήματα δημιουργικής γραφής και μεταφράσεις, ώσπου μέσα από τις διηγήσεις των άλλων ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, φτιάχνεις το περίγραμμά του. Γιατί η Ρέιτσελ Κασκ στο πρώτο βιβλίο της τρλογίας της αφήνει να διαφανεί αυτό, ότι δηλαδή διαμέσου των άλλων, γνωρίζουμε τελικά εμάς τους ίδιους.
Ανάμεσα σε υποψήφιους συγγραφείς, η Φαίη παρατηρεί και περιγράφει καθημερινές εικόνες της Αθήνας και των ανθρώπων της, καταγράφει την πραγματικότητα που ενώ τη βλέπουμε δεν την ακουμπάμε όπως η ματιά ενός συγγραφέα. Η Φαίη αφουγκράζεται κάθε μικρή και ασήμαντη ιστορία εστιάζοντας σε λεπτομέρειες και εισχωρώντας μέσα από κάθε ρωγμή του καθενός για να ανακαλύψει την ουσία τους, να δει τον πυρήνα για να ζωγραφίσει το περίγραμμα, χωρίς ποτέ να κρίνει μεμφόμενη καταστάσεις ή συμπεριφορές.
Η ζωή της Φαίη μοιάζει πολύ με εκείνη της συγγραφέως, μια και η ίδια η Ρέιτσελ Κασκ έχει βιώσει τις καταστάσεις στις οποίες αναφέρεται, όπως γάμος, μητρότητα, διαζύγιο, και μέσα από το βιβλίο της λες και αναμεταδίδει τη δική της περίπτωση, τα δικά της βιώματα.
Στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας της η Κασκ τείνει να μας δείξει ότι οι άλλοι μπορούν να αντικατοπτρίζουν τις δικές μας ζωές, φτιάχνουν το δικό μας περίγραμμα όπως κι εμείς μιλώντας για τον εαυτό μας, αφήνουμε να φανερωθεί το περίγραμμα που επιθυμούμε ή που χωρίς να επιδιώξουμε διαγράφεται ολοφάνερα από τις λέξεις μας, τις φράσεις της κουβέντας μας.
Αποσπάσματα:
"Πολλά απ' αυτά που μας κάνουν να ασφυκτιούμε στη ζωή, αποτελούν συχνά προβολή των επιθυμιών των γονιών μας. Η ύπαρξη μιας γυναίκας ως συζύγου και μητέρας, για παράδειγμα, συνήθως δεν τίθεται καν υπό συζήτηση, λες και είναι επιβεβλημένη από κάποια εξωτερική δύναμη. ενώ η δημιουργικότητα μιας γυναίκας, αυτή που η γυναίκα αμφισβητεί και θυσιάζει πάντα για χάρη των άλλων - ενώ δεν θα της περνούσε ποτέ από το μυαλό να θυσιάσει, ας πούμε, τα συμφέροντα του άντρα της ή του γιου της - θεωρείται δική της ιδέα, δικός της ψυχαναγκασμός".
"Απορίας άξιο με πόση ευκολία σε παροτρύνουν οι άλλοι να κάνεις κάτι που οι ίδιοι δεν θα έκαναν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα, με τι ενθουσιασμό σε σπρώχνουν στην καταστροφή... Δεν αποκλείεται να είμαστε όλοι σαν τα ζώα στο ζωολογικό κήπο, κι αν δούμε κάποιον να το σκάει από το κλουβί, του φωνάζουμε να τρέξει όσο πιο γρήγορα μπορεί, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι απλώς θα χαθεί".
Κ.Μ