Αδιάβαστα, αδιάβαστα...
Από την "άγνωστη" Έλενα Φερράντε, "Μέρες εγκατάλειψης", μια ιστορία που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε δει να γίνεται στο ευρύ τουλάχιστον περιβάλλον μας.
Η εγκατάλειψη της Όλγας από τον Μάριο μετά από δεκαπέντε χρόνια γάμου, με δυο παιδιά και με κοινά όνειρα, φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή της, αναγκάζοντάς την να καταφεύγει σε σκέψεις που να τη βοηθήσουν να βγει από το οδυνηρό αδιέξοδο. "να φαντάζομαι ότι είμαι σαν τη σαλαμάνδρα, που μπορεί να περνάει μέσα από τη φωτιά χωρίς να νιώθει πόνο".
Η συγγραφέας επικεντρώνεται στην ψυχολογία της εγκαταλελειμμένης γυναίκας που βαλτώνει μην αντέχοντας την νέα κατάσταση που δημιούργησε ο άντρας της λέγοντας ότι "ήταν μπερδεμένος και περνούσε δύσκολες στιγμές, ένιωθε κουρασμένος, ανικανοποίητος..."
Η γυναίκα νιώθει να οδηγείται ως την τρέλα, γίνεται επιθετική και αδιάφορη απέναντι στα παιδιά της, αφήνει τον εαυτό της να διαλυθεί. Ακόμα και η τύχη του σκύλου θα παιχτεί στα χέρια της, και όλα θα μοιάζουν να οδεύουν κατευθείαν προς μια τραγωδία, ώσπου να συνειδητοποιήσει ότι "αν κινδυνεύω από τον εαυτό μου, θα πολεμήσω τον εαυτό μου".
Μια σύζυγος που για χάρη του άντρα της άφησε την πόλη της για να τον ακουλουθήσει, άφησε τα όνειρα της για να γίνει συγγραφέας, άφησε τον εαυτό της στην υπηρεσία του σπιτιού και των παιδιών, αναλαμβάνοντας τα πάντα, ακόμα και τον περίπατο του σκύλου. Μια σύζυγος που ξαφνικά ακούει τον άντρα της να λέει ότι ως εδώ ήταν ο γάμος τους, όλα τελειώνουν, φεύγει έτσι στα καλά καθούμενα, την εγκαταλείπει μόνη να τα βγάλει πέρα με όλες τις ευθύνες. "...έκλεισε διακριτικά την εξώπορτα πίσω του, αφήνοντάς με αποσβολωμένη δίπλα στον νεροχύτη".
Από εκείνη τη στιγμή η ζωή της αρχίζει να κινείται αλλιώς, σαν να τρέχει έναν μαραθώνιο, λαχανιάζοντας και ασθμαίνοντας. Με τον αναγνώστη να λαχανιάζει και να ασθμαίνει μαζί της, καθώς "κάτι στις αισθήσεις μου δεν λειτουργεί". "Τα κανάλια των αισθήσεων είχαν κλείσει, δεν κυκλοφορούσε πια το ρευστό της ζωής, ποιος ξέρει από πότε".
Ο καιρός που περνά είναι βασανιστικός, η καθημερινότητα ένας εφιάλτης, οι ευθύνες βουνό. Και όλα να στέκονται απέναντι στην καλή διάθεσή της, να χαλάνε τον ίσιο ψυχισμό της, να δημιουργούν κενά, να φτιάχνουν το χάος. "Τότε, έχασκε μπροστά μου ο άδειος χρόνος του Σαββατοκύριακου κι ένιωθα σαν να στεκόμουν όρθια στο χείλος ενός πηγαδιού, με ισορροπία ασταθή".
Αλλά η κάθαρση περιμένει πάντα στη γωνιά και θα έρθει η μέρα που η γυναίκα δεν θα υποφέρει πια, δεν θα νιώθει "κακομοίρα", άχρηστη, ρημαγμένη. Γιατί τελικά κι αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν, έχουν την ίδια "άπονη μοίρα".
Κ.Μ