"Η λέξη φόνισσα είναι βαριά ρετσινιά για να την κουβαλάς... Καμιά φορά μες την νύχτα την ψιθυρίζω ξανά και πάλι μοναχή μου: Φόνισσα, φόνισσα. Θροΐζει σαν ταφταδένια φούστα στο πάτωμα".
Η ΑΛΛΗ ΓΚΡΕΪΣ (Μάργκαρετ Άτγουντ)
Εκδόσεις Ψυχογιός Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Ιρλανδής Γκρέης Μαρκς. (1843 Καναδάς)
Η Γκρέης κατηγορήθηκε για συνεργία σε διπλή ανθρωποκτονία και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή της μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Θα οδηγηθεί σε άσυλο για ψυχασθενείς και θα περάσει τριάντα χρόνια φυλακισμένη στο κελί της φυλακής προτού ελευθερωθεί.
Το μεγάλο ερώτημα που θέτει η συγγραφέας είναι "το έκανε;" ή "δεν το έκανε;"
"Το αν κρίθηκα δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία. Ο κόσμος θέλει έναν ένοχο. Όταν διαπράττεται ένα έγκλημα θέλουν να ξέρουν ποιος το έκανε. Δεν τους αρέσει να μην ξέρουν".
"Το κοινό πάντα προτιμά ένα φιλήδονο μελόδραμα από μια απογυμνωμένη ιστορία απλής ληστείας"
Η γνώμη του κοινού σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένας παράγων σημαντικός που μπορεί να διαμονοποιήσει ένα αθώο θύμα, ειδικά αν είναι γένους θηλυκού και το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να διαστρεβλώσει ακόμα και τα ολοφάνερα στοιχεία. Ανάλογα με το πώς λέγεται μια ιστορία, ο τρόπος που παρουσιάζεται στο κοινό, μπορεί να επηρεάσει την κοινωνία, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τα μέσα ενημέρωσης.
Η νεαρή Ιρλανδή μετανάστρια που δούλευε ως υπηρέτρια στον Καναδά, κατηγορείται ότι μαζί με τον επιστάτη της φάρμας σκότωσαν το αφεντικό τους και την οικονόμο του σπιτιού.
Ο επιστάτης εκτελείται και η Γκρέης θα γευτεί τη σκληρή αντιμετώπιση του ψυχιατρείου και της φυλακής. Υπάρχει όμως ένας γιατρός που θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί της, ερευνώντας την υπόθεση και την ψυχή της Γκρέης. Τη βάζει να του διηγηθεί τη ζωή της από τότε που θυμάται τον εαυτό της στα χρόνια της υπομονής και της ανέχειας, όταν οι γονείς της είχαν παγιδευτεί μέσα σ' ένα κυκεώνα επιβίωσης.
"Τη μητέρα μου τη θυμάμαι πάντα σε ενδιαφέρουσα, και ο πατέρας να έχει μπουχτίσει με τα γεννητούρια, να μπεκρουλιάζει, να αγριεύει και να βρίζει... Κι εγώ έβαζα τα κλάματα γιατί νόμιζα ότι θα τη σκοτώσει".
Ύστερα του λέει για την μετανάστευση στον Καναδά, αφού "ο πεινασμένος δεν διαλέγει τι θα φάει και δεν είχαν κι άλλη πόρτα ανοιχτή". Οχτώ εβδομάδες ταξίδι με το καράβι για να διασχίσουν τον Ατλαντικό. Ένα τραγικό ταξίδι.
"Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να τα ξεχνούν οι πάντες και να μην μιλά ποτέ ξανά κανείς για δαύτα".
Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα που απεικονίζει μια ολόκληρη εποχή με τα ήθη της κοινωνίας του 19ου αιώνα με κυρίαρχο άξονα την αδυσώπητη πατριαρχία.