Διάβασα το πρώτο βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση,

 "Το μίσος" και παρότι δεν είμαι φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας,  με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο Γιαννίσης είναι ένας συγγραφέας που θα μπορούσε να διαβαστεί από αναγνώστες ανά το παγκόσμιο. Δεν ξέρω αν έχει εν τω μεταξύ μεταφραστεί ή όχι, πιστεύω ότι θα ήταν σκόπιμο, αφού η ελληνική λογοτεχνία δεν υστερεί από την ξένη ούτε στο αστυνομικό. Δομημένη πλοκή, αξιόλογη και μυστηριώδης υπόθεση, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, είναι τα στοιχεία που συνεχίστηκαν ομοίως και στο "Κάστρο". 

        Μέσα από τα βιβλία του Γιαννίση, ο επιθεωρητής 'Αντερς Οικονομίδης γίνεται πια οικείο πρόσωπο για την τύχη του οποίου ο αναγνώστης αρχίζει να αγωνιά και να φοβάται. 

        Ο συγγραφέας καταπιάνεται με θέματα καυτά όπως ο ρατσισμός, (στο "Μίσος" βρίσκονται αποκεφαλισμένες γυναίκες που έχουν ένα κοινό όλες: είναι μουσουλμάνες), με την ομοφοβία και την παιδεραστία.

"Ο χορός των νεκρών",  είναι το τρίτο βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση, και αν και πολύ πιο σύντομο από τα δυο προηγούμενα, αυτό ήταν που με έκανε να έρθω πιο κοντά στο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα και να το αγαπήσω. 

     Εδώ συναντούμε έναν Οικονομίδη που σχεδόν τον συμπονούμε. Το παρελθόν της οικογένειάς του ίσως να μην είναι τόσο καθαρό. Θεωρώ ότι εδώ έχουμε την πιο δυνατή ιστορία και την πιο ολοκληρωμένη και ώριμη γραφή του Γιαννίση. 

       Οι διάλογοι ρεαλιστικοί, οι χαρακτήρες καλοστημένοι και η δομή της υπόθεσης άρτια. Η ιστορία σοκαριστική και αποτρόπαια, με το μεγάλο μυστικό σχετικά με την παιδική σεξουαλική κακοποίηση, μοιάζει με την καταιγίδα που ξεσπά και παρασέρνει τα πάντα κι όπου θύματα και θύτες στροβιλίζονται στον ίδιο χορό του θανάτου. Γιατί όσο βαθιά κι αν είναι θαμμένο το παρελθόν, μπορεί να αναδυθεί και να φανερώσει φρικτά πράγματα. Κι ίσως ο αναγνώστης να αγγίξει την άκρη της άποψης-απορίας αν τα κίνητρα ενός διεστραμμένου μπορούν να ελαφρύνουν το κακό που προκαλεί. 

Κ.Μ