Λατρεύω τις ιστορίες που αρχίζουν με το "Μια φορά κι έναν καιρό" και που τελειώνουν με κάποιο επιμύθιο, λατρεύω τον Αργύρη Χιόνη, ο οποίος "κραυγάζει ήσυχα απαλά σχεδόν ψιθυριστά".  

"Το οριζόντιο ύψος" αποτελεί μια ωραία εκδοχή παράξενης παραμυθίας.


Πεζός λόγος δοσμένος από ποιητή, τι πιο μαγική γραφή!


Παραμυθίες, παρομοιώσεις, παραβολές! Οι ιστορίες, μικρές, φυσικές και αφύσικες, πλάθονται από ένα τίποτα, από μια σκέψη, μια ελάχιστη αφορμή, κάτι που σ' εμάς δεν θα υπήρχε λόγος να το ξεθάψουμε από την ακινησία του, ο Χιόνης πετυχαίνει να ξεγελά εντέχνως την εικόνα, να ειρωνεύεται συνεχώς τον χρόνο, να στέφει βασίλισσα την  ταπεινότητα.

Οι βραβευμένοι ποιητικοί μύθοι είναι ο σαρκασμός του άδειου κλουβιού χωρίς το θηρίο μέσα, αλλά που το φαντάζεσαι ή το ελπίζεις.


Η κρητική καταγωγή του Χιόνη, από την πλευρά της μητέρας του, αφήνει να ξεπηδά η ευκολία του παραμυθά που αφηγείται ιστορίες σαν να ξεφλουδίζει την ομολογία του, διαμέσου ενός υπέροχου σουρεαλισμού που με μαγικό τρόπο μεταμορφώνει το αφύσικο σε φυσικό, τον κυνισμό σε όνειρο, τον λόγο σε σοφία, το χιούμορ σε ξάφνιασμα και την απελπισία σε αισιοδοξία. Και τότε κάτι το ασήμαντο και το αναξιόλογο, όπως μια πέτρα για παράδειγμα, ξαφνικά γίνεται η πέτρα με όνειρα, που έχει ανακαλύψει έναν καινούριο κόσμο, πέρα από την πέτρινη ζωή της και γνώρισε τις ομορφιές ενός κήπου κι όταν αργότερα θα βρεθεί θαμμένη κάτω από ένα παχύ στρώμα ασφάλτου, δεν θα πάψει να ονειρεύεται τον παράδεισο όπου είχε ζήσει, αφού και οι πέτρες μπορούν να έχουν βλέψεις για κάτι καλύτερο από έναν γκρίζο δρόμο.

Κ.Μ