Από τα λογοτεχνικά βραβεία για το 2017.

Το Ειδικό Θεματικό Βραβείο για το βιβλίο που προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στην Αγγελική Σιδηρά για το έργο της με τίτλο ‘Silvert Alert’ (εκδόσεις Κέδρος).

Συγχαρητήρια στην ποιήτρια Αγγελική Σιδηρά και στις εκδόσεις Κέδρος.

Amber alert

Κοριτσάκι γύρω στα τέσσερα
ντυμένο με την τριανταφυλλί του αθωότητα
με την ατίθαση αλογοουρά
και μάτια μεγαλωμένα
για να χωρέσει όλο το μέλλον
που απλωνότανε μπροστά του
εξαφανίστηκε.

Αυτή λοιπόν ήμουν εγώ,
χαμένη οριστικά,
κρυμμένη κάπου στα εβδομήντα τόσα χρόνια
που μεσολάβησαν.
Άφαντη. Λησμονημένη
εκεί στην ξεγνοιασιά,
στην προσδοκία,
στο γέλιο το ανέμελο,
σχεδόν στην άγνοια.

Ψάξτε για μένα,
σας εκλιπαρώ!

Η άγνωστη που είμαι τώρα
στο κάτοπτρο συναπαντά
μια παρωδία της, είδωλο εξαθλιωμένο
που αγνοεί πως είναι αυτή
το κοριτσάκι που γυρεύετε
και που γι’ αυτό
ποτέ δεν θα το βρείτε.

      Άκρως συγκινητικό και ανθρώπινο το δωδέκατο ποιητικό της βιβλίο, αγγίζει το θέμα της απώλειας με αξιοπρέπεια. Ο πόνος για κάθε χαμό. Για τα εξαφανισμένα πρόσωπα, που χάθηκαν επειδή χάθηκε ένα μέρος του μυαλού τους, που η άνοια επέβαλε την κυριαρχία της σιγά σιγά. Για τους αδικοσκοτωμένους στην άσφαλτο.  Ο αναγνώστης νιώθει πως οι ξένες υποθέσεις, μπορεί να γίνουν ανά πάσα στιγμή και δικές του ιστορίες, θα τον αφορούν άμεσα κάποτε, αυτό είναι που με το ταλέντο της η ποιήτρια μάς κάνει να σκεφτούμε πως ο χρόνος τρέχει όχι πάντα υπέρ μας. 

       Οι τραγικές φιγούρες των ποιημάτων γίνονται άτομα δικά μας που η αδέκαστη ζωή τους μπήγεται μέσα στο συναίσθημα και μας βάζει να ακούσουμε το καμπανάκι, που κανείς ποτέ δεν ξέρει πότε και για ποιον χτυπάει.

    Οι άνθρωποι μερικές φορές αρχίζουν να ξεχνούν, να συμπεριφέρονται παράξενα, να γερνούν άσχημα και να μη θυμούνται, η ζωή τους . Να χάνονται. 
"κλούβιες μνήμες".

     Αλλά ο δυνατότερος πόνος είναι εκείνος της απώλειας του παιδιού, το πιο επώδυνο φάσμα της ζωής, όταν το τέλος έρχεται πρόωρα χωρίς να προλάβει κανείς να ζήσει. Και τότε όλα χάνονται για τη μάνα, εκτός από τα όργανα του νεκρού παιδιού της, που τώρα ζουν σε άλλα σώματα, αλλά ζουν, με τρόπο άλλο, σε αίμα άλλο, όμως εκείνη δεν βλέπει τη ζωή του εξακολουθεί, βλέπει τον επικείμενο θάνατο, κι άλλο ακόμα θάνατο, κι άλλους ακόμα θανάτους.
 "σε πόσους τάφους θα κοιμάται το κορμί σου".

  Η ποιητική συλλογή της Αγγελικής Σιδηρά είναι ένα απόλυτο ρέκβιεμ, μια νεκρώσιμη ακολουθία, μια μεγάλη προσευχή για την ανάπαυση των ψυχών όσων δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Όπου δεν λείπουν και θέματα της επικαιρότητας, παιδάκια αθώα που πνίγηκαν στα κύματα της μετανάστευσης, νέοι που σκοτώθηκαν σε τροχαία, γίνονται σύμβολα της ποίησης για τον πόνο όσων έμειναν πίσω, και δεν περιμένουν καμιά ανάσταση.

"Στα όνειρα μπερδεύομαι, Εσύ γίνεσαι εγώ, Κι εγώ πάλι εσύ".

     Μέσα από την ποίηση αυτή, ένιωσα κι εγώ πάσχουσα με τη σκέψη  να κατευθύνεται σε όσους γνωστούς χάθηκαν άδικα, σε εξαφανισμένους ηλικιωμένους όταν η άνοια πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ζωής τους. Και η καρδιά παγώνει μόλις ο νους πάει σε μητέρες που έχασαν το γιο τους, όπως η ίδια η ποιήτρια που αφοπλίζει με το μητρικό θρήνο και συγκινεί αφάνταστα με την εξομολόγηση της απόγνωσης. Ένας σπαραγμός αληθινός είναι ο άξονας αυτής της ποιητικής συλλογής.  

"Πώς έτσι άσπλαχνα με καταδίκασες παιδί μου;"

Το δράμα της ποιήτριας συμπικνώνεται σε μια αλήθεια, ότι ο θάνατος δεν διορθώνεται κι ότι ο πόνος είναι ισόβιος.

Κ.Μ