Ένα βιβλίο από τα παλιά που διαβάζεται πάντα με το ίδιο ενδιαφέρον για το βασικό φιλοσοφικό ερώτημα που τίθεται, αν η Γη ανήκει στους ανθρώπους ή οι άνθρωποι ανήκουν στη Γη. Μήπως έχουμε μια τελευταία ευκαιρία για να σταματήσουμε να καταστρέφουμε τη φύση και επομένως και τον ίδιο τον εαυτό μας;

    Όλα ξεκινούν από μια αγγελία εφημερίδας όπου ένας δάσκαλος αναζητά μαθητή ο οποίος θα πρέπει να έχει "σοβαρή επιθυμία να σώσει τον κόσμο". Ένας νεαρός απαντά στη διαφήμιση για να μείνει έκπληκτος όταν θα δει ότι ο δάσκαλος είναι ένας γορίλλας που ονομάζεται Ισμαήλ, ο οποίος οραματίζεται εκ νέου την ιστορία του ανθρώπου. 

    Το βιβλίο αυτό που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια έγινε ένα από τα αγαπημένα μου, καθώς με έβαλε στην ιδέα μιας απλούστευσης της ζωής μας και στην αναζήτηση διαμέσου της πνευματικότητας, οδούς που θα οδηγήσουν το πεπρωμένο του ανθρώπου σε καλύτερη τύχη. Μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, σίγουρο είναι ότι αρχίζει κανείς να επαναπροσδιορίζει το ρόλο του είδους μας πάνω στον πλανήτη.

   Ο σοφός δάσκαλος - γορίλλας φιλοσοφώντας μπαίνει σε ατέλειωτους διαλόγους με τον μαθητή - άνθρωπο, κάτι που παραπέμπει στον Σωκράτη, γι' αυτό και πρόκειται για ένα τόσο εφευρετικό βιβλίο μυθοπλασίας που εισχωρεί μέσα στην καρδιά του ανθρώπινου πολιτισμού και που σε κάνει να ανακαλύψεις πόσο εύγλωττα μπορεί να μιλά ένας γορίλλας που μπορεί να είναι η ίδια μας η συνείδηση για όσα τρομακτικά προκαλούμε στη μητέρα Γη. Διαβάζοντας σελίδα τη σελίδα δεν γίνεται να μην νιώσεις την κάθε παράγραφο να σου τσιμπά τη δική σου συνείδηση καθώς βυθίζεσαι στην απύθμενη σοφία του. 

"Οι άνθρωποι της κουλτούρας σας έχουν προσκολληθεί με φανατική επιμονή στην πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι κάτι το ξεχωριστό. Θέλουν απελπισμένα να πιστεύουν ότι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον άνθρωπο και στην υπόλοιπη δημιουργία. Αυτή η μυθολογία της ανθρώπινης ανωτερότητας τους επιτρέπει να πιστεύουν ότι μπορούν δικαιολογημένα να κάνουν ό,τι θέλουν στον κόσμο, όπως η χιτλερική μυθολογία της ανωτερότητας της Άρειας φυλής τους επέτρεπε να πιστεύουν ότι μπορούν δικαιολογημένα να κάνουν ό,τι θέλουν στην Ευρώπη".

"Είναι η ιδέα ότι οι άνθρωποι που ζουν κοντά στη φύση τείνουν να είναι ανώτεροι, ευγενείς. Ίσως επειδή βλέπουν τόσα ηλιοβασιλέματα και τόσες καταιγίδες. Δεν ξέρω. Δεν μπορείς να δεις ένα ηλιοβασίλεμα και μετά να πας να βάλεις φωτιά στο αντίσκηνο του γείτονά σου".

"Επειδή προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν την ιστορία σαν να είχε γραφτεί από κάποιον που είχε τη δική τους αντίληψη, δεν είχαν την παραμικρή πιθανότητα να την καταλάβουν".

Κ.Μ