H Eλένη πέθανε.

          Η αδερφική μου φίλη Ελένη, που για έξι χρόνια στο ίδιο θρανίο είχαμε μοιραστεί τα όνειρα και τις προσδοκίες μας για τη ζωή που μας περίμενε, η Ελένη της καρδιάς μου, σκοτώθηκε σε τροχαίο στα είκοσι της μόλις χρόνια.

         Ποτέ μου δεν την ξέχασα, έχω τις φωτογραφίες μας από σχολικές εκδρομές, από το θρανίο μας, από τις εξόδους μας και τις κοιτώ αρκετά συχνά κλαίγοντας για την τύχη που είχε αυτό το κορίτσι. Σημαιοφόρος του σχολείου, όλοι είχαν πει ότι την μάτιασαν, γιατί η Ελένη δεν ήταν μόνο άριστη μαθήτρια, ήταν και πανέμορφη και ψηλόλιγνη με ίσια χρυσοκάστανα μαλλιά ως τη μέση και γάμπες που καμιά μας δεν διέθετε. Κι όλες την ζήλευαν γιατί η Ελένη μπορούσε να τρώει ό,τι γούσταρε χωρίς να παχαίνει.

         Λένε ότι οι νεκροί πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσουμε. Εγώ ποτέ μου δεν την ξέχασα, αλλά σας το λέω με ευκρίνεια ότι η Ελένη πέθανε. Πέθανε. Πριν καν να ζήσει. Ούτε τη μητρότητα γνώρισε, ούτε πρόλαβε να γευτεί τις χαρές της νιότης. Σκοτώθηκε ξαφνικά στη μέση ενός αυτοκινητόδρομου. Είπαν πως ούτε γραντζουνιά δεν είχε στο σώμα της, αλλά έσβησε από εσωτερική αιμορρογία, διατηρώντας την ομορφιά της που την πήρε στον τάφο. Το είχα νιώσει πως κάτι κακό θα της συνέβαινε, γιατί η Ελένη ήρθε στον ύπνο μου να με αποχαιρετήσει, λέγοντάς μου ότι δεν θα ξανακάνουμε πια τρέλες και σκασιαρχεία γιατί η ζωή την απέβαλε δια παντός. Αυτό μου είπε ακριβώς, “έφαγα δια παντός αποβολή”... Δεν την ξέχασα, σας το ξαναλέω ότι δεν την ξέχασα ως τα σήμερα, σαράντα χρόνια μετά. Αλλά η Ελένη δεν ζει, πέθανε. Έχασε τη ζωή της τόσο αναπάντεχα και τόσο άδικα και τόσο πρόωρα. Πέθανε...

       Δεν πήγα στην κηδεία, ούτε της έκανα κανένα μνημόσυνο. Επισκεφτόμουν κατά καιρούς τη μαμά της και μιλούσαμε για την Ελένη στον ενεστώτα πάντα σαν να ήταν κι εκείνη παρούσα. Αλλά η Ελένη πέθανε. Δεν θα την ξαναδώ ποτέ παρά μόνο στις φωτογραφίες των σχολικών μας χρόνων. Δεν είχαμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε την αληθινή μας φιλία. Γιατί αγαπιόμασταν με ανιδιοτέλεια. Μα ένα κακό τσεκούρι έπεσε τρομακτικά και μας χώρισε με φρικτό αποτροπιασμό. Δεν την ξεχνώ ακόμα. Ούτε μια μέρα.
           Όμως η Ελένη πέθανε.

Κατερίνα Μαυρομμάτη.