Παράδεισος του άλλοτε

(Aπό την εκπομπή "Αχ τι καλά που είν' εδώ".  www.alpha 989.com )
 Ευχαριστώ την Γωγώ Ατζολετάκη για την μοναδική της απαγγελία:

Η πιο παράξενη αμμουδιά ήταν η δική σου.
Άπλωνες πάνω της το κορμί μου

κι όπως έγερνες και με φιλούσες  
χόρευαν τα φύκια ανελέητα

τέντωνε το κύμα σε δροσερή θραύση  
τολμούσαν οι σταγόνες ν’ ακουμπούν 
την αμμουδένια γύμνια μας.

Τα όστρακα και τα κρινάκια της θάλασσας  
βγάζαν το καπέλο στον έρωτά μας.

Γινόμασταν οι εμπνευστές τους για να ζωντανέψουν
γεύοντας φωτός χάδι και ήχους ερωτευμένων.  

Τότε δεν φοβόμουν μην και δεν μας ανήκει το αύριο.  

Ήμουν ζωντανή και πεπεισμένη πως όλα τα δικά μου
κανείς δεν τα διεκδικεί έτσι κι αλλιώς.

Μήτε ο θάνατος μήτε η αθανασία. 
Και η φθορά αρνείται να πλαισιώνει

νεανικές καρδιές και σφριγηλό αίμα.

Ένα κομμάτι θάλασσας και η συλλεκτική αμμουδιά

ήταν στ’ αλήθεια τα τσιφλίκια σου.

Μου το επιβεβαίωνε η λάγνα σου ηλιογεννημένη σπίθα.  
Έτσι τα χείλη μου τ’ ανήξερα, 
ποτέ  τους δεν εζήτησαν χάρες, 
ούτε παράπονα έβγαζαν μονάχα ανασαιμιές 
στο φεγγαρόφωτο λουσμένες.

Τον παράδεισο τον ζεις σαν αρπακτικό  
διατεθειμένος να πας και στην κόλαση για χάρη του. 

Τις καρδιές τις σαρώνουν όλα  τα πρώην  
επίμονα περασμένα και δη η πρώην αχανής ευτυχία. 
Κι ύστερα αποσύρεται κείνο το αχανές

και μένει μόνο η ευτυχία

ώσπου λιποθυμώντας κυλιέται στην άμμο 
σμίγει με το νερό μπερδεύτεται με τα φύκια

και πια δεν υφίσταται τίποτε 
εξόν από ένα “πρώην"
απερίσκεπτο που δεν αντέχεται. 

Κατερίνα Μαυρομμάτη 14 / 2 /2016