Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

                                               ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ.
   

                                                    Α Ρ Ω Μ Α Τ Α...

                             


      "Η φωνή μου είναι τόσο απαίσια, που ούτε για να παρουσιάζω το δελτίο στη νοηματική δεν κάνει…”, αυτοσαρκαζόμενη η Αρμίνα. Αλλά η φίλη μου είχε ένα μυστικό προσόν ανεπανάληπτο! Είχε μύτη!.. Το επίθετό της, όπως μου εξήγησε, θα πει “χωρίς μύτη”. Ο προπάππος της, με τη σφαγή των Αρμενίων, έκανε τον πεθαμένο. Αλλά οι Τούρκοι μαχαίρωναν και νεκρούς ακόμα. Πέρασε ένας και του έκοψε τη μύτη με το σπαθί του για να βεβαιωθεί ότι δε ζει. Εκείνος άντεξε κρατώντας την ανάσα του κι ούτε που κούνησε. Όταν γύρισε στο χωριό, όλοι τον φώναζαν πια ο “άμυτος”, όνομα που κληρονόμησαν και οι επόμενες γενιές μέχρι την Αρμένισσα φίλη μου. 
     “Η αλήθεια είναι ότι στο σόι μας έχουμε μεγάλη μύτη, αυτή μας έβαλε σε μπελάδες. Εγώ βέβαια διέφυγα μιας άλλου είδους εξόντωσης. Το ίδιο ψυχρής όμως”. Και μου ξεδίπλωσε την ιστορία της:
      “Όταν ήμουν μικρή, καθώς γυρνούσα από το σχολείο, μάντευα το φαΐ της μάνας μας από τα 200 μέτρα. Μύριζα αν είχε βάλει δάφνη ή κανέλα, δυόσμο ή ρίγανη. Όλους τους εξέπληττε η μύτη μου. Μια φορά η αδερφή μου έφτιαξε ένα γλύκισμα. Πριν μπω στην κουζίνα τη ρώτησα: “Καλέ, έβαλες πουθενά πικραμύγδαλο;..” Πράγματι είχε ρίξει δυο σταγόνες από εσάνς πικραμύγδαλου όπως το απαιτούσε η συνταγή”.
    Όταν η Αρμίνα πήγε στη Γαλλία για σπουδές, όλοι εντυπωσιάζονταν με τη μύτη λαγωνικού, ασυνήθιστη για άνθρωπο. Κάποιος της πρότεινε να δοκιμάσει την τύχη της στα αρώματα. Δεν έπρεπε ν’ αφήσει ανεκμετάλλευτο αυτό το αισθητήριο όργανο, τον τόσο ευαίσθητο ανιχνευτή οσμών που διέθετε η φύση της. Σε όλον τον κόσμο δεν υπάρχουν παρά λίγες δεκάδες “μύτες” και είναι από τα πιο ακριβοπληρωμένα επαγγέλματα.
       Η Αρμίνα προσλήφθηκε σε γνωστή αρωματοποιία του γαλλικού Νότου, όπου έζησε μέσα στα υπέροχα χρώματα από ανθάκια και πέταλα, μαθαίνοντας τα μυστικά της απόσταξης. “Αυτό που οι γυναίκες εννοούν με το “parfum”, είναι κατά 70% το όνομα και η συσκευασία. Αν ήταν να αγόραζαν χύμα το άρωμά τους, πληρώνοντας μόνο το 30% της τιμής που δίνουν συνήθως, πόσες θα το έκαναν;” μου έθεσε το ερώτημα.
    Η καριέρα της μεσουρανούσε, όταν μια νύχτα βρήκε ένα σκοτωμένο πουλί μέσα στα αίματα, κρεμασμένο στο χερούλι της πόρτας της, με ένα σύντομο σημείωμα, τρομακτικό όσο μια ερώτηση μπορεί να γίνει: “Θέλεις να σε βρουν έτσι οι δικοί σου;...” 
    Ένιωσε τη φρίκη και τον τρόμο, αλλά δεν πτοήθηκε. Απλά παραιτήθηκε. Η Αρμίνα είχε ακούσει, χωρίς να το θέλει, ένα διάλογο στο γραφείο της διεύθυνσης. Αυτό έκανε τη ζωή της να χωριστεί στο πριν και στο μετά. Μια αποκάλυψη τερατώδης. 
      Τα αρώματα έχουν ζωή τριών χρόνων περίπου. Μετά χάνουν εντελώς την αληθινή τους υπόσταση, παραποιώντας κάθε αρχική οσμή. Είναι πια για πέταμα. Αυτό το γνωρίζουν οι αρωματοποιοί και μ’ ένα κωδικό που αναγράφεται κάτω από τη χάρτινη συσκευασία τους, ξέρουν να αναγνωρίζουν την ημερομηνία παρασκευής του αρώματος. Τι γίνεται όμως με όλα εκείνα που λήγουν στα ράφια του κόσμου; Ποιος τα πετά στα σκουπίδια; Τι ήταν αυτό που ήρθε στα αυτιά της Αρμίνας και οδήγησε στο ματωμένο πτηνό με την απειλή;..
      “ Να σταλούν όλα στις ηλίθιες χώρες που ξέρετε... Και δέκα χρονών ληγμένα!... Όλα, τίποτε δεν πάει χαμένο... Λίβανος, Συρία, Ισραήλ, Κύπρος!.. Όπως πάντα θα μας συντηρούν οι αρχοντοχωριάτες…”
      Δε μίλησε. Έφυγε όμως με βαριά καρδιά. Μια μέρα, ένα γιορτινό μεσημέρι Πέμπτης, εντελώς τυχαία, μπήκα σ’ ένα μαγαζί. Η υπάλληλος ήταν η Αρμίνα!.. Δεν το ήξερα ότι είχε γυρίσει από τη Γαλλία. “Αν έμενα, θα ήταν σαν να πρόδιδα κάποιους ανθρώπους. Όσο το αγνοούσα, τα πράγματα διέφεραν. Προτίμησα να φύγω. Ξέρω ότι θα φαινόντουσαν αδίσταχτοι. Μιλάμε για βιομηχανία με τζίρο πολλών δις”.
       Η φίλη μου η Αρμίνα είχε ένα γλυκό ηχόχρωμα στη φωνή καθώς μου μιλούσε. Απορώ γιατί δεν της άρεσε αυτή η βραχνάδα που ακουγόταν τόσο μελωδική καθώς έβγαινε από φωτεινή αντίληψη της πραγματικότητας.

Κατερίνα Μαυρομμάτη. 20. 3. 2014