ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ - " Ο σελιδοδείκτης"

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΕΜΠΤΗ

     Τρελάθηκα από τη χαρά μου μόλις άνοιξα το φάκελο και είδα το δώρο της φιλενάδας μου από την Ελλάδα!.. Μοναδικό, πολύτιμο κέρασμα καρδιάς, από τα χέρια της φτιαγμένο. 'Ενας σελιδοδείκτης!.. Κεντημένος με τόση δεξιοτεχνία που ξεχειλίζει η αγάπη μέσα από τα χρωματιστά μουλινέ... 
   "Τόσο που λατρεύεις τα βιβλία, σκέφτηκα να σου φτιάξω αυτό..." Της άρεσαν οι χειροτεχνίες και διάλεγε πάντα ευφάνταστα αριστουργήματα για δώρα... 

      Η φιλία μας άρχισε από τις γνωστές αγγελίες των περιοδικών της εποχής. Φαντάζιο 1973, ζητούν αλληλογραφία με σκοπό το γάμο... Προτιμούνται Έλληνες της Αμερικής... Εμείς βέβαια δεν είχαμε κανένα απολύτως σκοπό. Μόνο γράφαμε όσα δε λέγαμε στους γονείς, στους δασκάλους, πουθενά... Αυτή η ανάγκη για επικοινωνία μέσω τέτοιων αγγελιών, ήταν ένα παραλήρημα χωρίς λογική. Κάτι σαν σχολή, σαν δεύτερο σπίτι... Κάτι σαν το σημερινό φέησμπουκ... 

    Η καρδιά μου χοροπηδούσε τρελά κάθε που ερχόταν γράμμα της. Και γεμίζαμε με τόσα συναισθήματα Θεέ μου!.. Με τόση αγάπη!.. Αν αργούσε να μου γράψει ανησυχούσα πραγματικά. Πιο πολύ βέβαια ανησυχούσε εκείνη, γιατί όταν έγινε ο πόλεμος του '74 στην Κύπρο, της έγραφα τόσα ακαταλαβίστικα που έβγαιναν από τον τρόμο της ψυχής μου... Τι θα απογίνω τώρα, τι θα κάνω που ο κόσμος μου γκρεμίστηκε έτσι βίαια και τα όνειρα μου τα παρέσυραν οι οχετοί ενός κακού ποταμού... Κι εκείνη να με εμψυχώνει... Με ατέλειωτα όμορφα λόγια!.. Και οι επιστολές έκαναν το ταξίδι τους μεταφέροντας φωτογραφίες σχολικές, στίχους ερωτικούς, κουβέντες μυστικές... 

     Πέρασε ο καιρός κι όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, χαθήκαμε... Δεν ήξερα πια τίποτε για εκείνη... Η ζωή σε κάνει να προσπερνάς τα ωραία, όταν τίθεται θέμα επιβίωσης... Ωστόσο, για μένα ποτέ δεν έπαψε να είναι η φιλενάδα μου από την Ελλάδα!.. 

     Έχω κάνει από τότε, πάνω από δέκα μετακομίσεις, έχω αλλάξει σπίτια και πόλεις και αυτός ο σελιδοδείκτης πώς σώθηκε!.. Κάτι μαγικό σέρνει. Είναι που έχει την αγάπη για υλικό!.. Χωρίς να το ξέρω, έγινε ένα από τα πιο ακριβά πράγματά μου... Τον κρατούσα μέσα στα βιβλία μου, σαν οδηγό, να μου μετρά τις σελίδες, να μου μετρά τα χρόνια, να μου μετρά τη φιλία...

      Μια φορά δεν τον έβρισκα πουθενά. Νόμιζα ότι χάθηκε πια. Με έπιασε θλίψη... Δεν είναι παρά ένας ρούχινος σελιδοδείκτης, ένα τόσο μικρό κομμάτι ύφασμα, δεν αξίζει τίποτε... Μα εγώ δεν ησύχαζα. Με είχε καταπλακώσει ένα είδος αποθάρρυνσης για το διάβασμα, που τόσο αγαπούσα πριν ακόμα μάθω ανάγνωση... Έκρυβε λες μια μυστηριακή έλξη. Κάθε φορά που τον έμπηγα μέσα στην καρδιά ενός βιβλίου, μου αποκάλυπτε τη συγκλονιστική χαρά της μαγείας των σελίδων και με έμπαζε στο φρενήρη ρυθμό για βρώση της ψυχής... Έμπαινε στο περιθώριο ακολουθώντας τη ροή της ανάγνωσης, σαν να μην τον χώριζε κάτι από τις περιγραφές... Οι λέξεις γινόντουσαν πιο προσιτές, σαν να ακουμπούσαν πάνω του, δεν περνούσαν ξυστά από δίπλα του, έτσι ώστε μια ακατανόητη όρεξη για όλο και περισσότερο διάβασμα, με άρπαζε και με συνέπαιρνε γλυκά... 

     Είχα ψάξει όλη τη βιβλιοθήκη, κάπου θα παράπεσε, σε κάποιο τόμο θα χώθηκε... Πώς γίνεται να νιώθω ακυβέρνητο καράβι, χωρίς ένα τόσο ευτελές πραγματάκι;.. Τι παιδιαρίσματα με πιάνουν!.. Η ωριμότητα βαδίζει το δρόμο της κι εμείς αρνούμαστε να βγούμε από τα λημέρια μας... Κι αν ο σελιδοδείκτης μου αποδήμησε, δε θα τα βάψω μαύρα... Αλλά η επιμονή είναι σαν κουνούπι... Δε σ' αφήνει να κοιμηθείς... Ανασκαλεύω με απόλυτη προσοχή τα ράφια όλα, ταμπουρωμένη μέσα σ' ένα πείσμα που με απορρυθμίζει... 

      Όταν τον βρήκα, άρχισα να χορεύω σαν κατσίκι. Μέσα στην αγαπημένη μου "Ανάσταση" του Τολστόι, εκεί είχε κρυφτεί, να κάνει παρέα με την Κατιούσα... Σαν να αναστήθηκε κάτι μέσα μου... Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δε θα τον ξαναχάσω...

      Στα χρόνια που ακολούθησαν, απέκτησα ολόκληρη συλλογή από σελιδοδείκτες. Με τοπία μαγευτικά, με ρητά σοφά, με πίνακες αναγέννησης και με ονόματα πόλεων που επισκέφτηκα. Κι όμως κάθε βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου, μόνο με τον συγκεκριμένο γυρίζουν οι σελίδες. Μήπως τελικά είναι μαγικός;.. Μήπως αυτός θα με οδηγήσει να την ξαναβρώ;.. Πώς όμως; Να βάλω αγγελία με τη φωτογραφία του και να ρωτώ τι;.. "Ποια τον έφτιαξε αυτό τον σελιδοδείκτη πριν σαράντα χρόνια για την αλληλογράφο του Φαντάζιο;.." Τώρα πια δεν υπάρχουν περιοδικά με αγγελίες... Τα φέησμπουκ της εποχής... Φέησμπουκ!.. Εντοπίζω κάποιον από την πόλη της... Αρχίζουμε να ψάχνουμε μαζί... Αρκετές συνωνυμίες...

    Μια μέρα κολλώ σ' ένα προφίλ. Κάτι μου λέει ότι είναι αυτή. Όλο χειροτεχνίες βάζει. Κατασκευές από χάντρες, ξύλα, αποξηραμένα ανθάκια, φρούτα του δάσους... Είμαι σίγουρη πως είναι η φιλενάδα μου. Το μεράκι σβήνεται με την ηλικία;.. Της γράφω μήνυμα. της εξηγώ ποια είμαι και της κάνω αίτημα φιλίας... Καμιά απάντηση... Θα με έχει ξεχάσει. Κι εγώ η χαζή κάνω σαν παιδί ακόμα... 

      Ξαφνικά ένα πρωί, ανοίγω το λάπτοπ και βλέπω αυτό που τόσο θα ήθελα να έβλεπα... "Μα πώς είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;.. Έχω ακόμα τα γράμματά σου... " Κι ένας χείμαρρος από λόγια της καρδιάς... Εκείνη τη μέρα, ένα χειμωνιάτικο πρωινό μιας Πέμπτης, ο σελιδοδείκτης μου βρήκε ξανά τη γνωστή μυρωδιά από την παλιά μου φίλη... Την καινούρια!..