Mετά τον "Λιμό", έρχεται το δεύτερο βιβλίο του Πάνου Αμυρά,"Τα λύτρα", κι αυτό αστυνομικό με χοντρές πινελιές  ιστορικού, να συναντάμε ξανά τον Αγραφιώτη, κι αυτή τη φορά να μπερδεύεται με τα νήματα του Κακού, να παιδευτεί ανελέητα ως να καταφέρει να τα ξεμπλέξει. 

Μέσα στο πληγωμένο φθινόπωρο του 1943, στην Αθήνα ξαφνικά εξαφανίζονται δυο παιδιά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, ενώ έπαιζαν μαζί. Πρόκειται για την εξάχρονη κόρη διπλωμάτη της Γερμανικής πρεσβείας και τον πεντάχρονο γιο της υπηρέτριας και του κηπουρού του, που είναι Έλληνες.

Για να εξιχνιαστεί η υπόθεση της απαγωγής των παιδιών, ο Νίκος Αγραφιώτης θα διεισδύσει στα άδυτα της Ειδικής Ασφάλειας και οι εικόνες γίνονται πολύ σκληρές. Οι καταδότες δρουν ανεξέλεγκτα για ένα πιάτο φαγητό. Ο υπαστυνόμος Αγραφιώτης θα βρεθεί αντιμέτωπος με προδότες και θα αναγκαστεί να συνεργαστεί μαζί τους προκειμένου να βρεθούν σώα τα δυο παιδιά. Μαύρη εποχή, μαύρες και οι ψυχές των ανθρώπων, κι είναι δύσκολο να παραμείνει κανείς ανθρώπινος μέσα σε όλο αυτό το χάος και τις συνθήκες διαφθοράς.

Αν και τα αστυνομικά δεν είναι το αγαπημένο μου είδος, τα βιβλία του Αμυρά έχουν περισσότερο ιστορικό χρώμα παρά μυστηριώδες. Διαβάζονται με ενδιαφέρον καθώς πάρα πολλές αναφορές γίνονται σε πραγματικά γεγονότα που συντάρραξαν την νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Μπορεί ακόμα να διακρίνει κανείς και μια ψυχολογική στρώση πάνω στην μυθοπλασία, καθώς το καλό παλεύει με το κακό και η ηθική μάχεται να μείνει αλώβητη, η ανθρωπιά να αντισταθμιστεί με την αλλοτρίωση.

Κ.Μ