Κυριακή 3 Ιουνίου 2018

          Ξαναδιαβάζω τον Camus μετά από τα φοιτητικά μου και τον ανακαλύπτω ξανά με νέο βλέμμα και νέα αντίληψη. Το αγαπημένο μου δεν είναι "ο Ξένος", αλλά "η Πτώση"  (La chute). Η ξαφνική πτώση μιας νεαρής γυναίκας μέσα στα σκοτεινά νερά του Σηκουάνα, γίνεται αφορμή για έναν μακρύ μονόλογο του αφηγητή για τη δική του πτώση, την άλλη, την ηθική πτώση.

Οι εκμυστηρεύσεις ενός άντρα πνιγμένου στις ενοχές του, αυτές που προκύπτουν από την απάθειά του βλέποντας την αυτοκτονία μιας κοπέλας χωρίς να αντιδράσει και τις άλλες ενοχές τις πιο βαθιές και αιχμηρές, αυτές ενός εγωκεντρικού ανθρώπου που αφυπνίζεται όμως, και μέσα σε μια τόσο ψυχρή ομολογία, θέτοντας υπαρξιακά ερωτήματα, χτυπά την ανθρωπότητα εκεί όπου πονεί. 

Μερικές φράσεις που αγάπησα από την Πτώση:

"Όταν θα είμαστε όλοι ένοχοι, τότε θα επέλθει δημοκρατία".


"Αποδέχονται ταπεινά τις ανέσεις της δουλείας, φτάνει να την παρουσιάζουν ως πραγματική ελευθερία". 


"Ποτέ πια δικαιολογίες για οποιονδήποτε... Αρνούμαι την καλή πρόθεση, το έντιμο λάθος, τα ελαφρυντικά".


"Για να είσαστε ευτυχισμένος, δεν πρέπει να πολυασχολείστε με τους άλλους".


"Το να ζεις παραδομένος στην ευτυχία, αυτό δεν σου το συγχωρεί κανείς εύκολα".


"Όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τα μούτρα μας".


            " Η τελική Κρίση δεν θα έρθει ποτέ γιατί      γίνεται  κάθε μέρα".








             Albert Camus



            Η πτώση