Όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, σκέφτηκα ότι τέτοια μικρά βιβλία διαμαντάκια της λογοτεχνίας μας, θα πρέπει να πουλάνε δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα. Δεν λάθεψα. 

Διηγήματα με γλωσσικές ιδιομορφίες γεμάτα παράξενες λέξεις σαν αυτή του τίτλου, 

το αίμα είναι ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, το αίμα είναι ο πρωταγωνιστής του πολέμου. 

Μαζί με τον κανόνα για εκδίκηση,  αφού αυτό απαιτεί η αγριότητα ενός μακελειού. 

Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος έχει ακούσματα από τον παππού του, στα αρβανίτικα,  που τα μεταφέρει εν μέρει στα διηγήματά του με ρίσκο να μην αρέσουν στους πολλούς. Ευτυχώς άρεσαν! Και ευτυχώς που υπάρχουν συγγραφείς που τολμούν να διαφοροποιήσουν την επίσημη Ιστορία και να μας συμπαρασύρουν να γνωρίσουμε αλήθειες που μας είχαν αποκρύψει τα σχολικά βιβλία. 

Οι στρατιώτες που "έμπλεξαν" στην Μικρασιατική Εκστρατεία, πόσο "καθαροί" νιώθουν όταν γυρίσουν στην πατρίδα; Αυτό το ερώτημα θα έθετα ως κεντρικό άξονα των φοβερών ιστοριών του Γκιακ. 

Οι εκδόσεις Αντίποδες έχουν πια σημαδέψει την Ελληνική λογοτεχνία με ιδιωματικό χρώμα, σαν το χρώμα του αίματος, σαν το ηχόχρωμα του ρουμελιώτικου ιδιώματος που δεσπόζει στο βιβλίο του νεαρού Παπαμάρκου. 

Κ.Μ

Υ.Γ   Τον σκούρο ταύρο στο εξώφυλλο, τον είχα περάσει για πιτσιλισμένο αίμα, και νομίζω πως δεν θα' μαι η μόνη.